น้ำเสียงคล้ายตัดพ้อของเขาทำให้เฟิ่งต้าชวี่ต้องยอมทิ้งความอาย หันกลับมาสู้สายตากับเขา.. ใครบอกว่านางไม่รักเขา นางรักเขาจนจุกอกแล้วตอนนี้ แต่นางไม่กล้าบอกเพราะเคยแต่ปากร้ายใส่เขามาตลอดต่างหาก
“ข้า.. ข้า.. ข้ารู้สึกเจ็บแผลพิกล ขอข้านอนพักก่อนนะ”
“เจ้าเจ็บแผลเหรอ ถ้าอย่างนั้นรีบนอนพักเถอะ ใครอยู่ข้างนอกช่วยตามหมอหลิวให้ข้าที” เขาจับนางให้นอนลงแล้วเรียกหาหมอหลิวเสียงเข้ม
“ไม่ต้องเรียกหมอหลิว ข้าไม่เป็นอะไร” ต้าชวี่สั่งห้ามตามไปติดๆ แล้วจับมือบุรุษที่ยิ่งนับวันก็ยิ่งหล่อเหลามากขึ้นในสายตาของตน
“ทำไมถึงไม่เรียกหมอหลิวล่ะ เจ้าเจ็บมิใช่เหรอ”
“ข้าไม่ได้เจ็บ ข้า.. ข้า.. ข้าแค่อายท่านเท่านั้น” เป็นไงเป็นกัน จะพูดวันนี้หรือวันหน้าก็ต้องพูดเหมือนกัน พูดวันนี้เลยดีกว่าเขาจะได้มีกำลังใจ หายป่วยเร็วๆ
“เจ้าอาย.. อายข้าทำไม”
“ข้าอายเพราะข้า.. ข้า..” สองมือแนบลงบนแก้มสากด้วยหนวดเคราครึ้ม แล้วรั้งลงมา
