ทั้งสองออกจากเรือนริมน้ำได้ก็เป็นเวลายามซื่อ เขาโอบไหล่พานางเดินสู่เรือนด้านหน้า ทำเป็นไม่รู้สึกกับอาการบึ้งตึงของชายา
“คุณหนู.. พระชายาเจ้าคะ” สาวใช้หลี่ที่ยืนรออยู่ตรงทางเดินระหว่างเรือนริมน้ำกับเรือนใหญ่ รีบเปลี่ยนการเรียกหาคุณหนูของนางทันทีที่นึกขึ้นได้ ย่อกายคารวะทั้งสอง “คุณชายมารอพบคุณหนูได้สักพักแล้วเจ้าค่ะ” หลี่อยากจะบอกให้หมดว่าในรอบสามวันนี้คุณชายมารอพบเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ก็รู้ดีว่าสิ่งไหนควรและไม่ควรจึงต้องปิดปากเอาไว้
“พี่อู๋ซื่อมาหาข้าเหรอ” หน้าตาบึ้งตึงเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน
“เจ้าค่ะ”
“พาข้าไปหาเขาที ข้าคิดถึงเขายิ่งนัก” นางผละออกจากวงแขนผู้เป็นสามีแล้วรีบเร่งเร้าให้สาวใช้พาไปหาพี่ชาย
เกาหรงซานรู้สึกหึงหวงจนเลือดขึ้นหน้า เมื่อถูกนางอันเป็นที่รักหมางเมิน
“ต้าชวี่” เรียกนางที่เดินจากไปอย่างเร่งรีบเอาไว้
“จะเรียกข้าไว้ทำไม ท่านจะไปก็ไปเถอะอย่ามา
