เพียงแค่หนึ่งเค่อเขาก็มายืนเด่นอยู่ด้านหน้าโอรสสวรรค์ที่กำลังอ่านหนังสือฎีกาอยู่เพียงพระองค์เดียว
“ข้าคิดไว้แล้วว่าพี่ใหญ่ต้องมาตอนที่ข้าว่าราชการเสร็จ ข้าก็เลยไล่ให้ขันทีถานให้ออกไปรออยู่ที่หน้าห้องหนังสือ”
“หลักแหลมสมเป็นน้องชายของข้ายิ่ง แล้วคำตอบของข้าเตรียมไว้หรือยัง”
“แน่นอนท่านพี่ของข้า นี่คือราชโองการลงโทษหมินหมิ่น แค่นี้น่าจะสมน้ำสมเนื้อ” ฉางลั่วยื่นราชโองการของพระมเหสีให้แก่พี่ชาย รอเขาอ่านจนจบแล้วจึงถามต่อ “พอใจท่านหรือไม่พี่ใหญ่”
“กักบริเวณหนึ่งเดือนสู้ให้ข้าตบปากนางสามทียังไม่ได้เลยฝ่าบาท ข้าไม่พอใจสักนิด”
“โธ่พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือ ท่านอย่าไปถือสาเรื่องของสตรีมากนักเลย” ถ้าให้เขาตบปากนางจริงๆ แค่ทีเดียวนางก็คงไม่เหลือลมหายใจ
“แต่สตรีคนนั้นคือชายาของข้า ข้ารักนางมากเหมือนที่พระองค์รักซู่เฟยของพระองค์ ดังนั้นจงอย่าพูดกับคำว่าอย่าถือสากับข้าอีก” เขารู้ว
