“อยู่ที่นี่เพคะ” หมินหมิ่นที่ร้องไห้จนพอใจแล้วเดินออกมาจากพุ่มไม้ ได้ยินคนที่ทำให้ตนต้องเสียน้ำตาถามถึงพอดีจึงขานรับ “ท่านอ๋องใหญ่มีอะไรกับหมินหมิ่นเพคะ” ถามอย่างจงใจประชดประชัน แต่ก็ยังนอบน้อมอ่อนหวาน
“ได้ยินว่าเจ้าร้องไห้เพราะข้า ข้าจึงอยากรู้สาเหตุ”
“อ๋องใหญ่อยากรู้จริงๆ หรือเพคะ” เห็นเขาพยักหน้าเบาๆ และมองด้วยสายตาจริงจัง จึงรวบรวมความกล้าเอ่ยปากออกไปอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก “หมินหมิ่นร้องไห้เพราะเห็นท่านอ๋องกับสตรีผู้นั้นเคียงคู่กระหนุงกระหนิง หมินหมิ่นจึงเกิดความอิจฉาริษยา พอใจหรือยังเพคะ”
คำตอบของนางไม่ได้สะทกสะท้านความรู้สึกใดๆ ของอ๋องใหญ่เกาหรงซานสักนิด มองนางด้วยสายตาที่ว่างเปล่า “เจ้าไม่ต้องอิจฉานางหรอก เพราะถึงอย่างไรสตรีผู้นั้นข้าก็ไม่เคยคิดจะให้เป็นเจ้าอยู่แล้ว”
คำตอบที่แสนเปิดเผยของเขาสร้างความเจ็บปวดที่หัวใจ จนน้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วทะลักล้นมาออกมาอีก “ทำไมถึงเป็นหม่อมฉ
