9
1088 Words
นรกภูมิ
ณ เมืองยมโลก ประตูสู่ดินแดนนรกที่วิญญาณทั้งหลายไม่อยากย่างกรายเข้ามา
“ยมบาลมัจฉา ช่วยติดต่อยมทูตปาณะให้เราหน่อยสิ เราอยากรู้ว่าทำไมจนป่านนี้แล้วยังตามหาดวงวิญญาณรนิดาไม่เจออีก เส้นตายแค่เย็นนี้แล้วนะ” ท่านพญามัจจุราชผู้ยิ่งใหญ่ในนรกภูมิ กล่าวกับยมบาลที่ทำหน้าที่แยกแยะความชั่วของมนุษย์อย่างร้อนใจ เพราะตอนนี้ก็กินเวลาเข้าไปหลายชั่วโมงแล้ว ที่ยมทูตผู้มีหน้าที่รับวิญญาณยังตามหาหญิงสาวที่ดวงยังไม่ถึงฆาต แต่ตกใจจนเตลิดหายไปจากร่างไม่พบ ที่สำคัญที่สุดร่างของเธอกำลังจะถูกเผาพร้อมกับบิดาของเธอในอีกไม่กี่นาทีนี้แล้วด้วย
“เจ้านั่นมันอยู่กับมนุษย์นานจนลืมเรื่องเวลาไปแล้วหรือไร” พญามัจจุราชพึมพำกับตัวเอง
“ไม่ลืมหรอกขอรับท่านยมราช หนึ่งชั่วโมงของเราเท่ากับโลกมนุษย์หนึ่งวันกระผมยังจำได้ขึ้นใจขอรับ” ยมทูตปาณะขึ้นมารายงานตัวอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ได้รับการติดต่อผ่านกระแสจิตจากทางนรกภูมิ
“แล้วทำไมเจ้ายังตามหาดวงวิญญาณของรนิดาไม่พบอีกเล่า เราร้อนใจนะ ถ้าเกิดร่างของนางถูกเผาขึ้นมา เราจะรับผิดชอบเรื่องนี้กันได้เหรอ”
“กระผมขอโทษขอรับท่านยมราช กระผมได้เจอกับดวงวิญญาณของนางหนหนึ่งแล้ว แต่ก็พลาดไปอย่างเฉียดฉิว นางหนีได้ไวมากขอรับ กระผมเรียกอย่างไรก็ไม่ฟัง”
“เธอคงตกใจมากสินะ” ท่านพญามัจจุราชนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ร่างของวิญญาณดวงนั้นกำลังจะถูกรถชน หน้าตาของเธอบ่งบอกว่าช็อกสุดขีดตอนที่รถคันใหญ่พุ่งเข้าใส่ ก่อนจะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดตอนที่ถูกกระแทกใส่ร่าง และวิญญาณก็หลุดลอยไปคนละทิศละทางกับร่างกายเมื่อกระแทกลงสู่พื้นถนน
“ท่านยมทูตปุลากลับมาแล้วขอรับท่านยมราช” ยมบาลมัจฉากล่าวรายงาน
“เร่งด่วนแบบนี้ทำไมเราไม่ให้ท่านยมทูตปุลาไปช่วยท่านยมทูตปาณะอีกแรงเล่าขอรับ เพราะอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งจะเกิดสึนามิที่ชายฝั่งอันดามันของไทย ยมทูตเกือบทั้งหมดจะต้องไปรับวิญญาณที่นั่นนะขอรับ” ยมบาลเมฆาที่ทำหน้าที่ตรวจสมุดบัญชีความตายเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม
“ทำตามที่เจ้าแนะนำก็แล้วกัน ยมทูตปาณะพายมทูตปุลาไปเดี๋ยวนี้เลย เวลาเราเหลือน้อยลงทุกทีแล้ว”
“ขอรับท่านยมราช” ยมทูตทั้งสองขานรับพร้อมเพรียงพร้อมอาวุธสามง่ามและบ่วงรัดวิญญาณก่อนจะหายตัวไปในทันที
“เจ้าสองตนคิดว่าว่าสองยมทูตนั่นจะพาดวงวิญญาณของรนิดากลับมาได้ไหม”
“เรื่องนี้กระผมสุดคาดเดาขอรับท่านยมราช แต่มันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมากๆ ตั้งแต่กระผมทำงานกับท่านมาก็เพิ่งพบเจอไม่ถึงสิบครั้ง” ยมบาลมัจฉาตอบด้วยเหตุผล แต่ก็หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ชะตาลิขิต
“เฉลี่ยหนึ่งหมื่นสองพันปีต่อครั้งขอรับท่านยมราช ทั้งหมดเคยเกิดขึ้นแล้วแปดครั้งขอรับ ครั้งล่าสุดเคยเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งหมื่นห้าพันปีที่แล้วขอรับ” ยมบาลเมฆาตอบอย่างละเอียด
เฮ้อ! ท่านพญามัจจุราชถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม มองหน้ายมบาลเลขาทั้งซ้ายขวา
“เจ้าทั้งสองเตรียมร่างสัญญารอดวงวิญญาณของรนิดาเอาไว้ก็แล้วกัน แล้วก็ร่างโทษไว้ให้ยมทูตปาณะด้วย เขาเพิ่งทำผิดครั้งแรกใช่ไหม”
“ขอรับท่านยมราช”
“ถ้าเลือกได้เราไม่อยากทำโทษเขาเลย แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ” ก็แค่ต้องไปทำหน้าที่อยู่ในนรกภูมิชั้นที่เลวร้ายที่สุดหนึ่งปีเท่านั้น และหวังว่าเขาจะไม่ทำผิดพลาดอีก
“กระผมเข้าใจความรู้สึกของท่านดีขอรับ แต่เราไม่รู้ว่ายมทูตปาณะใจอ่อนกับดวงวิญญาณของรนิดาหรือเปล่า ดังนั้นที่ท่านตั้งกฎลงโทษเอาไว้ถือว่าทำถูกต้องแล้วขอรับ” ยมบาลเมฆาผู้เคร่งครัดตอบอย่างเฉียบขาด เตรียมสัญญาร่างสองฉบับไว้ให้หนึ่งดวงวิญญาณกับหนึ่งยมทูต
“อีหนูทำไมถึงมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ล่ะ”
ณ มุมหนึ่งของโรงพยาบาลอันกว้างขวาง รนิดาที่แอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยผ้าสีและพวงมาลัยปาดน้ำตา เงยหน้าขึ้นมองชายชราหน้าตาใจดีในชุดสีขาวสะอาดสะอ้าน
“หนูอยากเจอพ่อแต่หนูหาพ่อไม่พบค่ะคุณตา” เธอรู้ว่าบิดาเสียชีวิตแล้ว เพราะเห็นวันที่ครอบครัวมารับร่างที่ไร้ลมหายใจของท่านออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับร่างของตน จึงตามหาวิญญาณของท่านเพื่อที่จะเดินทางกลับบ้านไปด้วยกัน
แต่หาอย่างไรก็ตามหาไม่พบ ซ้ำยังเจอกับยมทูตหน้าตาดุดัน รูปร่างสูงใหญ่ ตามจับจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพื่อเอาตัวรอดให้ได้จนกว่าจะได้เจอกับบิดา เมื่อรู้สึกว่าปลอดภัยจากการตามล่าแล้วก็ออกตามหาบิดาใหม่จนทั่วก็ยังไม่เจอ ด้วยความท้อแท้ใจจึงมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ตรงนี้และร้องไห้ออกมา
“ตามหาพ่อไม่เจอ”
“ค่ะคุณตา คุณตาช่วยหนูหน่อยสิคะ” เธอเดาเอาจากความคิดและเรื่องที่เคยได้ยินมาจากคนอื่นล้วนๆ ในสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ว่าคุณตาท่านนี้ต้องเป็นเจ้าที่เจ้าทางของโรงพยาบาลแห่งนี้แน่ๆ
“ตาช่วยหนูไม่ได้หรอกนะ มนุษย์เราตายแล้วก็มีที่ไปเหมือนกัน ป่านนี้พ่อของหนูคงไปแล้วแหละ คงไม่ได้เร่ร่อนอยู่แถวนี้เหมือนหนูหรอก”
“แต่หนูก็เห็นวิญญาณอื่นๆ เหมือนกันนี่คะคุณตา”
“ที่หนูเห็นนั่นคือพวกสัมภเวสีต่างหาก หรือบางส่วนก็คือวิญญาณที่ยังไม่ถึงคราวตาย แต่เตลิดออกจากร่างเพราะความตกใจ ร่างของเขากำลังอยู่ในห้องไอซียู ห้องฉุกเฉิน รอการต่อชีวิต เดี๋ยวเขาก็ได้กลับเข้าร่างแล้ว” คุณตาเจ้าที่พยายามบอกใบ้ให้หญิงสาวรู้ตัว ว่าตัวเธอยังไม่ถึงที่ตายแทนการบอกไปตรงๆ เพราะไม่อยากทำผิดกฎของโลกภูมิ นรกภูมิ “ทำไมหนูไม่กลับไปดูที่บ้านล่ะ บางทีพ่อหนูอาจจะไปรอหนูอยู่ที่บ้านก็ได้นะ”
- Writer
