“ข้าโดนหลอก” นางเริ่มไม่ได้ยินคำพูดของเขาและรู้สึกหายใจติดขัดมากขึ้นทุกที ชีวิตของนางคงสิ้นสุดลงแค่นี้ นางคงต้องจากเขาไปแล้วสินะ ทำไมมันรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจมากกว่าตรงบาดแผลอีกนะ “อย่าร้องไห้สิ” นางพยายามอ้าปากกว้างๆ เพื่อรับอากาศแต่ก็มีน้อยเหลือเกิน
“เจ้าก็อย่าทำให้ข้ากลัวสิ ทำใจดีๆ ไว้นะ ข้าจะพาเจ้าไปรักษาตัวที่กระโจม”
“อย่า” นางห้ามเสียงแผ่ว มองใบหน้าดุดันชวนหลงใหลของเขาแล้วคลี่ยิ้มละมุน เอื้อมมืออันสั่นเทาจับแก้มที่เริ่มมีหนวดเคราขึ้นมาใหม่และเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา “ท่านห้ามนอกใจข้านะ” นางห้ามตามความรู้สึกและอยากบอกรักเขาสักครั้งก่อนจากกันชั่วนิรันดร “เพราะข้าระ..” เลือดก้อนใหญ่ทะลักออกมาจากปากของนางก่อนที่นางจะเอ่ยคำว่ารักชัดๆ ออกมา
“ต้าชวี่!!!.. ไม่!!! เจ้าอย่าทิ้งข้าไปแบบนี้” ร่างสูงใหญ่ที่ไม่เคยเกรงกลัวศัตรูเรือนแสน ร้องไห้โหยหวนด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างบางในวงแขนได้ทิ้งเขาไปแล้ว
