“ท่านอยากจะบอกอะไรกับข้ากันแน่หมอหลิว.. ท่านจะบอกว่าชายาของข้าตายแล้วใช่ไหม!” ตะคอกถามบุรุษวัยกลางคนที่ยืนตัวสั่นไม่ยอมตอบคำถาม
“ยกโทษให้ข้าด้วย แต่พระชายาไม่มีทางฟื้นขึ้นมาแล้วท่านแม่ทัพ” แม้จะกลัวแสนกลัวแต่หมอหลิวก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ท่านควรพานางกลับไปทำพิธีที่เมืองหลวงนะขอรับ”
“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น! จนกว่าข้าจะได้ฆ่าไอ้ฉงเฉินและพวกของมัน หนึ่งชีวิตของชายาข้าต้องแลกด้วยชีวิตของพวกมันเจ็ดชั่วโคตรถึงจะสาสม” น้ำตาที่แห้งเหือดไปได้สามวันเริ่มหลั่งออกมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจ “จวงเล่ย เจ้าจัดการมันไปแล้วใช่ไหม”
“มันตายอย่างสงบอยู่ในคุกตั้งแต่สามวันที่แล้วแล้วขอรับ” หลังจากพาพระชายากลับมาจากชายป่าวันนั้น เขาก็ได้รับคำสั่งให้ไปฆ่านักฆ่าที่พากลับมาด้วยทันที เขารีบไปทำตามอย่างไม่รอช้า
“ดี เจ้าอยู่ดูแลทางนี้แทนข้าที อีกเจ็ดวันถ้าข้าไม่กลับมาให้รองแม่ทัพเผยเคลื่อนทัพกลับเมืองหลวง ทิ้งคนส
