คล้อยหลังป้าหวังไปได้ไม่นานหลี่ก็กลับเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของคุณหนู
“ท่านอ๋องให้มาเรียกคุณหนูไปดื่มชาด้วยกันเจ้าค่ะ”
“ไปบอกเขาว่าข้าไม่ชอบดื่มชา”
“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้คุณหนูอย่าขัดใจท่านอ๋องเลยเจ้าค่ะ”
คิ้วเรียวเลิกสูงข้างหนึ่ง “เจ้าเป็นคนของใครกันแน่หลี่”
“ข้าก็เป็นคนของคุณหนูนั่นแหละ แต่ข้ากลัวอ๋องใหญ่มากกว่าเท่านั้นเองเจ้าค่ะ ในแคว้นต้าหมิงคงมีแต่ท่านคนเดียวที่ไม่รู้ว่าอ๋องใหญ่โหดร้ายเพียงใด”
ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานางได้ประจักษ์กับตา ได้ยินกับหูแล้วว่าคุณหนูของนางคนนี้ใจกล้าบ้าบิ่นเพียงใด แต่นางไม่ใช่ นางไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับดวงตาดุดันคู่นั้นด้วยซ้ำ
“คุณหนูอย่าทำให้ข้าลำบากใจสิเจ้าคะ ข้าไม่อยากกลับไปรายงานต่อท่านอ๋องนะเจ้าคะ”
“ขี้ขลาดนัก ข้าไปเพื่อเจ้าก็ได้” ถลึงตาใส่สาวใช้แล้วเดินออกไปจากห้องนอนที่เคยใช้มาตลอดสองปีก่อนจากไป
ประมาณหนึ่งเค่อนางก็เดินมาถึงเรือนริมน้ำ ที่เรือน
