ร่างใหญ่หนาที่ยืนพิงกรอบวงกบไม้ไผ่ขยับตัวยืนเต็มความสูง มองใบหน้าสีระเรื่อที่จ้องตอบตาไม่กะพริบ
“เจ้าแน่ใจหรือ..” ถามหยั่งเชิงและเดินช้าๆ เข้าไปหานาง เหมือนต้องการให้นางใช้เวลานั้นตัดสินใจอีกครั้ง คุกเข่าลงข้างอ่างใบใหญ่แล้วเอื้อมมือหยาบกระด้างเพราะจับแต่ดาบทาบลงบนแก้มนุ่มละมุนมือ “เจ้ารู้ไหมว่าข้าต้องอดทนเพียงใดตลอดหลายคืนที่ผ่านมา” พอหัวถึงหมอนนางก็เบียดกายเข้าหาอกอุ่นของผู้อื่น และหลับสนิทภายในเวลาอันรวดเร็ว ปล่อยให้ผู้อื่นต้องนอนทรมานจนดึกดื่นค่อนคืนอยู่เพียงผู้เดียว
แต่ตอนนี้นางกลับชักชวนให้อาบน้ำด้วยกัน นางรู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังปลุกเสือที่จำศีลให้ตื่นมากินเนื้อ “ข้าต้องการเจ้าอย่างลึกซึ้ง เจ้ายอมรับได้ไหมพระชายาตัวน้อยของข้า”
นางกระดากอายเกินที่จะพูดออกไปได้ แต่ก็พยักหน้าตอบรับด้วยความเต็มใจ ก่อนหน้านี้เขาชอบพูดยียวนกวนประสาทเหมือนต้องการจะเอาชนะ นางจึงสวนกลับด้วยความอยากเอาชนะเช่
