“เจ้านำข้าไปสิ”
“พระชายาเดินเข้าไปเองดีกว่า กระหม่อมส่งแค่นี้พอแล้ว”
“เจ้ากล้าปล่อยให้ข้าเดินเข้าไปคนเดียวหรือหม่าก้วน ถ้าข้าเกิดพลัดหลงระหว่างทางล่ะเจ้าจะทำยังไง ไม่กลัวท่านแม่ทัพจะโกรธมากกว่าที่พาข้าไปหรือ” นางถามทหารที่ไถ่ถามจนรู้ชื่อระหว่างเดินมายังชายป่าแห่งนี้
“ถ้าอย่างนั้นเรากลับไปรอท่านแม่ทัพที่ค่ายดีกว่านะขอรับพระชายา” หม่าก้วนแสดงความขลาดกลัวออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“ถ้าเจ้าไม่อยากพาข้าไป คราวหน้าก็จงอย่าบอกข้าว่าเห็นท่านอ๋อง” นางแนะนำทหารจอมขี้ขลาดด้วยความโมโห “แต่วันนี้เจ้าบอกข้าแล้วเจ้าก็ต้องพาข้าไปพบเขา ไม่อย่างนั้นเจ้ากับข้าได้เห็นดีกันแน่”
“พระชายาแน่ใจแล้วหรือ”
“ข้าจะไปหาสามีของข้าทำไมต้องแน่ใจหรือไม่แน่ใจด้วยล่ะ พาข้าเข้าไปได้แล้ว” นางถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“แต่พระชายาอาจจะเสียใจภายหลังที่ไม่ฟังคำเตือนของข้า”
คราวนี้นางถลึงตาใส่อีกฝ่
