ต้าชวี่มองหน้าบุรุษผู้เป็นสามี ใบหน้าที่ไม่ได้จัดว่าหล่อเหลาแต่ก็มีเสน่ห์ชวนสะดุดอย่างลึกซึ้งนั้นมีแต่ความดุดัน เขาเป็นคนไร้อารมณ์ แสดงความรู้สึกไม่เป็น แต่ก็กล้าพูดออกมาตรงๆ ด้วยเสียงที่ดังฟังชัด จะมีก็เพียงแววตาเท่านั้นที่บ่งบอกความรู้สึก นางรับรู้ได้
“ข้าไม่อยากขึ้นเรือนของท่าน เชิญท่านเสพสุขกับพวกนางเถอะ ข้าจะกลับเรือน ปล่อยข้า” แต่เขากลับกอดกระชับแน่นกว่าเดิม
“ออกเรือนต้องเชื่อฟังสามี”
นอกจากสีหน้าไร้อารมณ์แล้วยังเจ้าเล่ห์อีก นางถลึงตาใส่เขาแล้วทุบลาดไหล่เขาหนึ่งทีด้วยความโมโห
“ถ้าอยากให้ข้าดื่มน้ำชาด้วยก็ไล่พวกนางกลับไปให้หมด เพราะข้าไม่ชอบแบ่งสามีกับใคร ท่านกล้าไล่พวกนางไปไหมล่ะ” พูดกับเขาให้ได้ยินกันแค่สองคน
“วางน้ำชาไว้แล้วพวกเจ้ากลับไปให้หมด ข้าต้องการอยู่กับพระชายาของข้าสองต่อสอง”
“เจ้าค่ะ” สาวใช้ทั้งสามย่อกายรับคำสั่งแล้วเดินก้มหน้ากลับไปอย่างว่าง่าย ไม่กล้าแสดงความรู้สึ
