12
1271 Words
“พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาว่าคุณหนูของข้านะ พวกเจ้ามันก็แค่นางบำเรอ แต่คุณหนูของข้าคือพระชายาของอ๋องใหญ่แต่เพียงผู้เดียว”
“พระชายาที่ไม่เคยได้ร่วมหอกับสามีอย่างนางพวกข้าไม่สนหรอก พวกข้าต่างหากที่ท่านอ๋องเรียกหาให้อุ่นเตียงอยู่ทุกค่ำคืน”
“พวกเจ้าก็เลยกล้าทำตัวเหยียบหัวคุณหนูของข้าอย่างนั้นหรือ”
“คุณหนูของเจ้าทั้งโง่ทั้งอ่อนแอเอง จะมาโทษพวกข้าฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกนะ ไม่รู้จักสู้ก็ไม่ได้หรอกชัยชนะ”
“มันจะมากไปแล้วนะ ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่ออ๋องใหญ่เมื่อท่านกลับมา”
“กว่าท่านอ๋องจะกลับมาจากชายแดนก็คงใช้เวลาเป็นเดือน ถึงเวลานั้นเจ้าอาจจะตรอมใจตายตามคุณหนูของเจ้าไปแล้วก็ได้”
“พวกเจ้าสามคนคิดจะทำร้ายข้าหรือ”
“ถ้าเจ้าไม่เสนอหน้าอยู่พบอ๋องใหญ่ข้าก็จะละเว้นเจ้าไว้ ถ้าเจ้าฉลาดก็รีบส่งข่าวไปให้ใต้เท้าเฟิ่งมารับศพลูกสาวของเขาไปดีกว่า”
“เจ้าสามคนช่างเลวร้ายยิ่งนัก คุณหนูของข้าดีต่อพวกเจ้าทุกอย่างเจ้าก็ยังทำให้นางตรอมใจจนตายจาก สักวันเวรกรรมจะตามสนองพวกเจ้าคอยดู”
“ถ้าเจ้ายังพูดมากเจ้าอาจจะไม่ได้อยู่เห็นวันนั้นก็ได้นะอาหลี่”
“เจ้าจะทำอะไรข้าน่ะสุ่ย อย่าเข้ามานะไม่อย่างนั้นข้าจะร้องให้คนช่วยนะ”
“ใครจะมาช่วยเจ้าได้ คุณหนูผู้สูงส่งของเจ้าก็กลายเป็นผีไปแล้ว พวกเจ้าสองคนจับมันเอาไว้” สุ่ยออกคำสั่ง
เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ!
สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์ถูกจับมือไว้ทั้งสองข้างจนไม่มีทางสู้ และนางก็ถูกฝ่ามือของสุ่ยฟาดใส่ใบหน้าติดๆ กันจนเจ็บระบม
“พวกเจ้าสามคนกำลังทำอะไรกัน!”
“ข้าก็แค่สั่งสอนนางนิดหน่อยเท่านั้นแม่บ้านหวัง”
“ถ้าไม่อยากให้เรื่องนี้รู้ถึงอ๋องใหญ่รีบออกไปให้หมด”
“แม่บ้านหวังควรจะให้เกียรติพวกข้าบ้างนะ เพราะพวกข้าคืออนุของอ๋องใหญ่”
“อ๋องใหญ่ยังไม่เคยแต่งใครเป็นอนุนอกจากแต่งคุณหนูเฟิ่งต้าชวี่เป็นพระชายา พวกเจ้ามันก็แค่นางบำเรอที่เอาไว้อุ่นเตียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น อย่ามาผยองกับข้านัก รีบไปให้พ้นหน้าข้าถ้ายังอยากอาศัยอยู่ในจวนหลังนี้”
“เจ้าค่ะ” สามสาวเสียงอ่อย รีบเดินออกไป
“เป็นอย่างไรบ้างอาหลี่ เจ็บมากไหม ดีนะที่ข้าเข้ามาทันไม่อย่างนั้นเจ้าคงโดนหนักกว่านี้”
“เจ็บสิป้าหวัง แต่เจ็บที่ใจมากกว่าหลายส่วน ฮือๆๆ ฮือๆๆ”
“อย่าร้องไห้ไปเลยนะ ร้องไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก ถ้าวิญญาณของคุณหนูเจ้ายังอยู่แถวนี้ นางอาจจะไม่สบายใจนะที่ปกป้องเจ้าไม่ได้”
“ฮึกๆ แต่ป้าหวังก็ฮึกๆ มาปกป้องข้าฮึกๆ แทนนางแล้ว ฮึกๆ”
“ถ้าไม่ใช่เพราะสาวใช้วิ่งไปส่งข่าว ข้าก็คงมาช่วยเจ้าไม่ทันเหมือนกัน”
ทุกการสนทนาที่ได้ยิน รนิดาเอามาประมวลด้วยมันสมองอันชาญฉลาด จนได้ข้อสรุปที่แน่ชัดว่าตัวเองคงได้มาสิงอยู่ในร่างของหญิงสาวในยุคโบราณของจีน เพราะมีทั้งอ๋อง พระชายา คุณหนู อนุ แม่บ้านและสาวใช้
ที่สำคัญอีกข้อหนึ่งก็คือเธอดันมีสามีเป็นของตัวเองเรียบร้อยแล้ว แล้วสามีอ๋องของเธอจะแก่หงำเหงือกแค่ไหนกันนะ ผู้ชายที่ตำแหน่งใหญ่โตแบบนี้คงไม่แก่ธรรมดาแต่ต้องโคตรแก่แน่ๆ
‘เฮ้อ!แล้วฉันจะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตหลังความตายนี้ดี ฮือๆๆ คิดแล้วอยากตายอีกรอบให้รู้แล้วรู้รอด ท่านมัจจุราชมารับฉันกลับไปนรกที ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ฉันไม่อยากมาเกิดใหม่อีกแล้ว ขอให้ฉันเป็นวิญญาณไปจนถึงอายุเจ็ดสิบสี่เลยก็ได้’
“ข้าจะเอาศพคุณหนูไปทำพิธีที่จวนของท่านพ่อนาง ป้าหวังจะว่าอะไรไหม”
“รอจดหมายจากอ๋องใหญ่ก่อนไม่ดีกว่าหรือ อีกไม่กี่วันนกพิราบส่งข่าวก็คงมาถึง”
“รอทำไม ท่านจะให้ข้ารอคนที่กล้าเขียนหนังสือหย่าทิ้งไว้ให้คุณหนูของข้าในห้องหอ ตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานกันคนนั้นได้อย่างไร ข้าทำต่อไปไม่ได้หรอก ข้าหมดความอดทนตั้งแต่ตอนที่คุณหนูของข้าสิ้นใจ เพราะพิษรักอันตรอมตรมต่อหน้าข้าแล้วป้าหวัง”
“แต่เจ้าได้รับปากคุณหนูของเจ้าไว้แล้ว”
“ข้าก็แค่รับปากให้นางสบายใจเท่านั้น นางจะได้จากไปอย่างสงบ”
“แต่นางเป็นคนของตำหนักอ๋องใหญ่นะอาหลี่”
“ก่อนตายคุณหนูของข้าพิมพ์ลายนิ้วมือบนหนังสือหย่าเอาไว้เรียบร้อยแล้วป้าหวัง ดังนั้นนางจึงไม่ใช่คนของตำหนักอ๋องใหญ่อีกต่อไป ข้าฝากหนังสือฉบับนี้ให้อ๋องใหญ่ของท่านลงนามด้วย ส่วนข้าจะรีบกลับไปส่งข่าวให้ใต้เท้าเฟิ่งมารับศพคุณหนูกลับไปทำพิธีที่จวน”
“อ๋องใหญ่ของข้าไม่เคยเกลียดคุณหนูของเจ้า ก่อนจากกันข้าอยากให้เจ้ารับรู้เอาไว้”
“ไม่เกลียดแต่ก็ไม่ต้องการ คุณหนูของข้าคือของพระราชทานที่อ๋องใหญ่ต้องจำใจยอมรับเอาไว้ ข้อนี้ทุกคนในจวนตระกูลเฟิ่งต่างก็รู้ดี ถ้าคุณหนูของข้าไม่ขาดคุณสมบัติไปหนึ่งข้อ นางคงสุขสบายอยู่ในพระราชวังอันใหญ่โตแล้วป้าหวัง ข้าไม่โทษอ๋องใหญ่หรอก แต่ข้าก็ไม่โกรธเขาไม่ได้เช่นกัน เมื่อท่านอ๋องใหญ่ลงนามในหนังสือหย่าแล้ว รบกวนป้าหวังส่งคนไปบอกข้าด้วย ข้าจะมาเอามันด้วยตนเอง ข้าไปก่อนนะป้าหวัง”
รนิดานอนฟังคำพูดเหล่านั้นด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรง ทั้งที่ความจริงแล้วร่างกายของเธอยังไม่มีอาการเหล่านั้นปรากฏขึ้นแม้แต่นิด
“พระชายา ข้าขอโทษแทนอ๋องใหญ่ของข้าด้วยนะเจ้าคะที่ไม่เคยดูแลพระชายาเลยแม้แต่นิด จริงๆ แล้วข้ารู้ดีว่าอ๋องใหญ่ไม่ได้รังเกียจท่านเลยสักนิด เพียงแต่ท่านโกรธที่ถูกบังคับให้แต่งงานเท่านั้น จึงทิ้งหนังสือหย่าแล้วเดินทางจากท่านไป ท่านโปรดยกโทษให้ท่านอ๋องด้วยนะเจ้าคะ”
ความทรงจำเกี่ยวกับหญิงสาวที่เธอมาสิงร่างค่อยๆ ไหลเวียนเข้าสู่สมองทีละนิดๆ จนเริ่มชัดเจนขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าความจำเหล่านั้นถูกถ่ายทอดมาหมดหรือไม่ แต่ก็ทำให้รู้เรื่องราวของหญิงสาวผู้นี้ได้ดีระดับหนึ่ง
ตอนนี้จึงรู้สึกอยากฟื้นขึ้นมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด เพราะอยากจะเห็นหน้าของเธอและคนอื่นๆ ที่อยู่ในความทรงจำของเธออย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นท่านพ่อ ท่านแม่ อ๋องใหญ่ ป้าหวัง พ่อบ้านหวัง หลี่ สุ่ย จวง สวี่ หรือแม้กระทั่งพี่อู๋ซื่อที่แสนจะใจดีกับเธอ ในบรรดาที่เธอนึกถึงนี้ เธอรู้ด้วยว่า สุ่ย จวง สวี่ คือคนที่ไม่เป็นมิตรกับเธอที่สุด
“ฉันฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่หล่อนสามคนเตรียมตัวเจ็บได้เลย”
- Writer
