“ท่านแม่ทัพขอรับ.. ท่านแม่ทัพ”
“มีอะไร” ร่างสูงใหญ่เจ้าของชื่อขานรับขณะที่ในอ้อมแขนยังโอบอุ้มชายาออกมาจากหลังม่าน
“มีอาคันตุกะมาขอพบขอรับ”
“ที่นี่เป็นค่ายทหารจะมีอาคันตุกะได้อย่างไร”
“ท่านก็ไปดูให้เห็นกับตาสิว่าใคร อาจจะเป็นคนที่ฮ่องเต้ส่งมาก็ได้”คนที่อยู่ในอ้อมแขนตำหนิคนที่อุ้มนางไว้ เพราะนางไม่อยากอยู่ใกล้ๆ กับเขาแล้วในตอนนี้
“แบบนั้นเขาไม่เรียกอาคันตุกะหรอกสาวน้อย”
“จะเป็นใครก็ช่าง ท่านควรไปดูให้เห็นกับตาหรือไม่ก็ออกไปคุยกับลูกน้องของท่านข้างนอก แล้วก็ปล่อยข้าลงสักที ข้าจะได้กินข้าว ข้าหิว” นางถลึงตาใส่เขาหลังจากจบคำพูดห้วนๆ
เกาหรงซานขยับแขนข้างขวาให้สูงขึ้นแล้วจูบริมฝีปากเรียวอิ่มช่างต่อว่านั้นเบาๆ ก่อนจะวางนางลงบนเตียง
“ถ้าท่านจะไปพบอาคันตุกะท่านควรกินข้าวก่อนนะ ข้าหมายถึงหลังจากคุยกับลูกน้องของท่านรู้เรื่องแล้ว”
“ข้าจะรีบมากินข้าวกับเจ้า” เขาผละจากนางไปหาลูกน้องที่ยืนอยู่
