คำว่าหรงซานจากปากของนางทำให้เขายิ้มกว้างด้วยความพอใจ เหลียวไปมองในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่เมื่อได้ยินเสียงวักน้ำ
“แค่นี้ข้าก็พอใจที่สุดแล้วชายาของข้า”
หญิงสาวที่ลอยคออยู่ในอ่างไม้ขนาดใหญ่ รีบเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา เพราะบัดนี้รอยยิ้มนั้นไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ตรงกันข้ามมันกลับดูมีเสน่ห์ดึงดูดใจได้อย่างประหลาดจนนางทนมองไม่ได้
“เลิกยิ้มแบบนั้นเลยนะ มันทำให้ข้าตกใจรู้ไหม”
“เจ้าก็มองให้ชินตาไว้เถิด เพราะข้ายิ้มแบบนี้ให้เจ้าคนเดียวเท่านั้น”
ใจของนางเต้นแรงอีกแล้ว คราวนี้มันแรงจนนางกลัวว่าเขาจะได้ยิน จึงหดตัวลงไปในน้ำจนปริ่มคาง
“ถ้าท่านไม่อยากอาบน้ำก็ออกไปสักที”
“ใครบอกเล่าว่าข้าไม่อยาก”
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบมาอาบเร็วๆ เข้าสิ อยู่ในน้ำนานข้าหนาวนะ”
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำให้เจ้าอุ่น” พูดจบอาภรณ์ของเขาก็หลุดออกไปจากร่างจนเหลือเพียงเนื้อแท้ “อย่ามองข้าอย่างนั้น ข้าอายน
