“ข้านำอาหารมาให้ขอรับ” เสี่ยวเอ้อคนเดิมยื่นถาดอาหารไปข้างหน้า ก้มหน้านิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้อง ไม่กล้ามองหน้าคนที่มาเปิดประตูช้าไปเกือบครึ่งเค่อ
เกาหรงซานหยิบถาดอาหารจากมือเสี่ยวเอ้อแล้วปิดประตูโดยไม่พูดอะไร
“สาวน้อยมากินข้าวเอาแรงกันก่อนดีกว่า ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลนัก”
“หน้าด้าน! ไม่รู้จักอาย! ข้าไม่กิน! ข้าไม่หิว!” พูดจบนางก็ดึงผ้าห่มมาคลุมโปงด้วยความโมโหระคนอับอาย
“ถ้าอย่างนั้นเรามาต่อจากเมื่อกี้กันดีกว่า” ผู้หญิงปากร้ายอย่างนางเขารู้ว่าต้องใช้วิธีไหนกำราบ และมันก็ได้ผลจนเขาต้องเผลอยิ้มออกมา เพราะหนอนไหมที่ซ่อนตัวอยู่ในรังรีบผุดออกมาหน้าตาตื่น
“ทำไมต้องบังคับข้าด้วยในเมื่อข้าไม่หิว!”
“ไม่หิวก็ต้องกิน เจ้าต้องกินอาหารให้ครบวันละสามมื้อ ไม่รวมอาหารว่าง” ที่เขาบังคับก็เพราะเป็นห่วงนางต่างหาก
“ปกติข้าก็ไม่ค่อยกินมื้อเย็นอยู่แล้ว”
“ถ้าเจ้าไม่กินข้าก็ไม่กิน” เขารู้ว่านางติดนิสัยกินมื
