นางผละออกจากอกแกร่งแล้วมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ลุกลงจากเตียงเพราะคิดว่าปลอดภัยกว่านั่งอยู่
“ข้าไม่ไป ท่านไปคนเดียวเถอะ”
“เจ้ากล้าขัดราชโองการของฝ่าบาทเหรอ”
“แล้วทำไมท่านไม่ช่วยพูดแทนข้าล่ะ ข้าไม่เคยเดินทางไปไหนไกลๆ แบบนั้น เอาข้าไปด้วยก็เป็นภาระของท่านเปล่าๆ”
“ข้าพูดแล้ว แต่ฝ่าบาทบอกว่ากษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ ราชโองการก็ออกมาแล้ว เจ้าจะให้ข้าพูดอย่างไรได้อีก”
“ท่านสร้างเรื่องมาหลอกข้าหรือเปล่า ไหนล่ะราชโองการ” เมื่อจนปัญญาจะคัดค้านนางจึงขอดูราชโองการของฝ่าบาท
อ๋องใหญ่มากเล่ห์หยิบราชโองการในอกเสื้อส่งให้ชายาอ่าน.. รอจนนางม้วนเก็บเข้าที่แล้วจึงเอ่ยปากให้นางเตรียมตัวเดินทาง
“อะไรกัน ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วยล่ะ”
“ถ้าเราออกเดินทางภายในหนึ่งชั่วยามเราจะเดินทางได้ประมาณห้าร้อยลี้ แต่ถ้าเราออกเดินทางพรุ่งนี้เราจะเสียเวลามากกว่านี้ ดังนั้นเราไม่ควรเสียเวลาอีก”
“ถ้าท่านรีบนักก็เดิน
