ลมที่พัดผ่านเข้ามาภายในกระโจมทำให้นางรู้ว่าทหารเปิดกระโจมเข้ามาแล้ว และกลายเป็นนางที่รู้สึกจี๊ดๆ ที่หัวใจเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นรูปร่างบึกบึนล่อตาล่อใจของเขา จึงรีบหยิบผ้าห่มคลุมร่างกายของเขาไว้
“ถ้าท่านกล้าดึงผ้าห่มออกข้าจะฆ่าท่าน” ชี้นิ้วขู่คนที่โผล่มาแค่คอแล้วกล่าวเสียงลอดไรฟัน จากนั้นจึงหันไปสนใจทหารที่ยกอ่างล้างหน้าไปที่หลังฉากกั้น
“วันนี้มีปลาสำลีทอด ไก่อบน้ำผึ้ง ผัดผักสี่เซียน กุ้งแม่น้ำนึ่งซอส ต้มจืดสาหร่ายใส่หอยนางรม และมีขนมจุ๋ยก๊วย พระชายาจะให้ข้ายกอาหารเช้าเข้ามาเลยไหม” ทหารรับใช้ถามเพราะปกติจะเป็นท่านอ๋องที่สั่งการ และคอยถามทุกมื้อว่าอาหารมีอะไรบ้าง แต่วันนี้เขากลับนอนนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียง
“เอาเข้ามาเลย ท่านอ๋องหิวจนเป็นใบ้ไปแล้วเจ้าไม่เห็นหรือ” นางประชดใส่คนที่นอนเท้าแขนมองหน้าตนแต่ไม่ยอมพูดยอมจาสักคำคนนั้น
“ข้าไม่ได้หิวข้าวแต่ข้าหิวเจ้าต่างหาก เจ้าจะยอมให้ข้ากินไหม
