“แล้วเรื่องวันนี้ก็ไม่ต้องไปพูดต่อล่ะ มีตาก็ใช้ดู มีหูก็ใช้ฟัง แต่สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่ได้ยินใช่ว่าจะถูกต้องเสมอไป เพราะเราอาจจะไม่ได้เห็นไม่ได้ยินเรื่องราวมาตั้งแต่แรก ความจริงมันไม่หนีไปไหนหรอก สักวันมันก็จะเกิดขึ้นให้เห็นเอง ดังนั้นอยู่นิ่ง ๆ ดีที่สุด เจ้าสองคนก็เหมือนกัน”
“เจ้าค่ะ” สาวใช้อีกสองคนรับคำ
“ป้าสี่เจ้าคะ” สาวใช้ตัวต้นเรื่องยังคลางแคลงใจไม่เลิก “ข้ายังมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้คิดไปเอง”
“ทำไม”
“ข้าคิดว่าท่านชายดูแลพี่ซูวี่ดีเกินฐานะคนรับใช้ ดูห้องพักของนางสิ ได้พักอยู่เรือนเดียวกับท่านชาย ไม่ได้มานอนอยู่ในเรือนคนรับใช้เหมือนพวกเรา” แม้ห้องนอนของพวกเขาจะอยู่กันคนละทิศ แต่มันก็ยังเป็นเรือนหลังเดียวกัน ใคร ๆ เขาก็พูดกันทั้งคฤหาสน์ว่านายท่านมีใจให้นาง
“เจ้าก็เลยอิจฉานางอย่างนั้นสิ”
“ข้าไม่ได้อิจฉาเจ้าค่ะ แต่ข้าแค่สงสัย” นางไม่ได้อิจฉาจริง ๆ เพราะแม้ซูวี่จะดูเป็นที่โปรดปรานของนาย
