“ท่านชาย!” หญิงสาวตกใจจนตัวชาเมื่อถูกเขากอดรัดไว้แนบอก นึกคำพูดไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง “อุ๊ย!” แล้วอุทานด้วยความตกใจเมื่อเหลือบเห็นเสื้อขาวของเขาเปื้อนหมึกดำเป็นดวงใหญ่ รีบบิดข้อมือขยับปลายพู่กันที่ติดเสื้อออกห่าง “สะ ๆ เสื้อ ๆ เลอะหมดแล้ว รีบทำความสะอาดก่อนเถอะเจ้าค่ะ” เธอประหม่าจนเสียงสั่น
“ช่างมัน”
“ไม่ได้นะเจ้าคะ เดี๋ยวจะซักไม่ออก”
“ช่างมัน”
“โธ่นายท่าน อ๊ะ!” เธอเผลออุทานด้วยความตกใจ เมื่อถูกมือใหญ่กอดรัดแน่นขึ้นจนเท้าไปเหยียบอยู่บนเท้าของเขา
“เป็นห่วงข้าด้วยเหรอ..”
“.....”
“ตอบข้าสิ ข้าอยากได้ยิน” เขากอดนางแน่นไม่ยอมปล่อย มีความสุขที่ได้แนบชิดร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นแต่ก็แสร้งทำเย็นชา
“ป้าสี่บอกว่าท่านเคยเป็นโรคเกี่ยวกับท้อง เพิ่งจะรักษาหายได้ไม่นาน ไม่ควรอดอาหาร”
“แค่ตอบว่าห่วงหรือไม่ห่วง ข้าไม่ต้องการคำอธิบาย”
ห่วงสิ ห่วงจนกินข้าวไม่ลง แต่เธอไ
