“เจ้าว่าเสี่ยวหมานเป็นคนยังไง..”
“.....”
“บอกมาเถอะข้าอยากรู้”
“เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ก็ดีกับข้ามาก” หญิงสาวตอบไปตามที่คิด
“เขาดีกับเจ้ามากจริง ๆ เหรอ”
“ท่านไม่เชื่อเหรอ”
“ข้าเห็นเขาเป็นไม้เบื่อไม้เมากับซูวี่มาตลอดหลายเดือน ก็เลยไม่ค่อยแน่ใจกับคำตอบของเจ้า”
“อย่างที่ข้าบอกท่านหลงจู๊ พี่เสี่ยวหมานเป็นคนใจร้อน ชอบพูดก่อนคิด แต่เขาก็ดีกับข้ามากเจ้าค่ะ ตอนที่ข้าป่วยเขาก็ยังแวะไปเยี่ยม”
คำตอบของนางสร้างความหน่วงภายในใจให้เขาไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น
“แล้วเจ้า.. เจ้าหิวหรือยัง” เขาอยากจะถามว่านางรู้สึกอย่างไรกับเสี่ยวหมาน และเขากับเสี่ยวหมานใครดีกับนางมากกว่ากัน แต่รู้สึกเหมือนตัวเองจะใจแคบไปหน่อยถ้าถามออกไป
“ยังไม่หิวเจ้าค่ะ แต่ก็กินเป็นเพื่อนท่านได้”
“รู้ไหมว่าทำไมข้าถึงพาเจ้ามากินซุปนกพิราบ”
“ไม่รู้” นางมองหน้าอมยิ้มนิด ๆ ของเขา “ทำไมเหรอเจ้าคะ”
เขามองใบหน้าจิ้มลิ้ม
