อัญญาซบหน้าลงกับอกธาวินเงียบ ๆ ลมหายใจเธอเริ่มช้าลง แต่หัวใจยังเต้นแรงไม่มีทีท่าจะสงบ
ฝ่ามืออบอุ่นของธาวินลูบผมเธอเบา ๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เหมือนรู้ดีว่าเธอกำลังพยายามเรียบเรียงความรู้สึกในใจที่ปั่นป่วน
สักพักหนึ่ง อัญญาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่สวยวาวแสงคล้ายลังเล ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวหมุนไปทางคิรินที่ยังนั่งพิงหัวเตียงอยู่
คิรินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอขยับเข้าใกล้ แต่มือของเขายังคงวางนิ่ง ไม่รุกเร้าเหมือนเคย
“เมื่อกี้…” อัญญาเอ่ยเบา ๆ ขณะมองเข้าไปในดวงตาเขา “…ฉันจูบธาวินแบบนั้น เพราะมันรู้สึกว่าใช่ แต่กับคุณ ฉันยังไม่แน่ใจ…ขอฉันลองได้ไหม”
คิรินไม่ได้ตอบด้วยคำพูด เขาเพียงโน้มตัวลงเล็กน้อย เพื่อให้ระยะใกล้พอโดยไม่ได้บังคับ
อัญญาค่อย ๆ โน้มหน้าเข้าไป จูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างเบา ๆ อ่อนโยน ไม่เร่ง ไม่เร้า…แต่เต็มไปด้วยการ “ฟังเสียงหัวใจตัวเอง”
สัมผัสนั้นชั
