เสียงหอบยังคลออยู่ในห้องเงียบ ๆ ธาวินเอนตัวพิงพนักเตียง ถอนหายใจหนักเหมือนยังไม่เชื่อสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น คิรินก็ยังหอบไม่ต่างกัน ดวงตาคมสั่นวูบ ราวกับทั้งอึ้ง ทั้งสั่นไหว แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
อัญญาหยิบแก้ววิสกี้ขึ้นมา รินเพิ่มให้ทั้งคู่ก่อนจะส่งแก้วให้ “พักหน่อยเถอะ…ฉันว่าเราทุกคนคงต้องการ”
คิรินรับแก้วมา มือยังสั่นเล็กน้อย เขายกขึ้นดื่มรวดเดียว เสียงหัวเราะต่ำหลุดจากอก “วิสกี้แรงยังไม่เท่าสิ่งที่นายทำเมื่อกี้เลยวิน”
ธาวินเหลือบตาขึ้น สบตาเพื่อนนิ่ง ๆ ก่อนยกแก้วขึ้นกระดกบ้าง “ฉันไม่คิดว่ามันจะ…ดีขนาดนี้” เขาวางแก้วลงข้างเตียง น้ำเสียงเรียบแต่มีร่องรอยสั่นพร่า
อัญญานั่งแทรกกลาง พลิกตัวพิงแขนทั้งสองข้าง รอยยิ้มระยับบนใบหน้า “ฉันบอกแล้วว่ามันไม่จำเป็นต้องหาคำจำกัดความนี่…คุณทั้งคู่แค่ยอมปล่อยใจเท่านั้น”
คิรินหันไปจ้องธาวินอีกครั้ง ดวงตาที่เคยเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขมานาน บัดนี้กลับเต็มไปด้ว
