ตอนที่ 7
1043 Words
ตอนสายๆมีแสงสว่างส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในคอนโด อัญญาค่อย ๆ ขยับตัวตื่นขึ้นจากที่นอน ร่างเล็กยังปวดหนึบเล็กน้อยจากแรงรักเมื่อคืน แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มกว้างอย่างสดใส
เธอยกมือแตะผิวแก้มตัวเองเบา ๆ เหมือนยังรับรู้ถึงรสจูบที่ทิ้งร่องรอยเร่าร้อนไว้ ความทรงจำพรั่งพรูเข้ามา ทั้งแรงครอบครองที่ดุดันของธาวิน ทั้งความบ้าบิ่นท้าทายของคิริน และภาพที่ผู้ชายสองคนนั้นจูบกันอย่างเร้าใจต่อหน้าเธอ
“อื้ม… มันตื่นเต้นและเร้าใจจังเลอ” อัญญาพึมพำกับตัวเอง รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้า
เธอลุกจากเตียง เดินไปที่กระจกบานใหญ่ สายตายังพราวระยับด้วยความสุข บทรักเมื่อคืนมันเหนือกว่าทุกครั้งที่เธอเคยมี มันทั้งเร้าใจ ทั้งทำให้หัวใจสั่นสะท้านจนเธอไม่อาจลืมได้
แม้จะไม่ได้ทิ้งเบอร์หรือติดต่ออะไรไว้กับสองคนนั้น แต่ในใจลึก ๆ ไม่รู้จะได้เจอพวกเขาอีกไหม
หลังจากปล่อยให้ตัวเองล่องลอยอยู่กับความทรงจำหวานซ่านเมื่อคืนได้ครู่ใหญ่ อัญญาก็สะบัดหัวเบา ๆ พลางหัวเราะกับตัวเอง ไม่ได้สิ… ถ้าเอาแต่คิดมากกว่านี้ เดี๋ยวไม่ได้ทำงาน
เธอรีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำชำระคราบความเหนื่อยเมื่อยออกไป กลิ่นเจลหอมละมุนลอยคลุ้ง เส้นผมยาวถูกรวบตึงอย่างลวก ๆ ก่อนสวมเดรสเชิ้ตสีขาวสะอาดเข้ากับรองเท้าส้นสูงเล็ก ๆ ดูคล่องตัวและมั่นใจ
บ่ายนั้น อัญญาเลือกออกมาเดินเล่นที่คอมมูนิตี้มอลล์ใกล้ที่ทำงาน เพื่อที่จะหาอะไรง่าย ๆ รองท้อง แต่ไม่ทันจะถึงร้านอาหาร สายตาก็สะดุดเข้ากับร่างสูงในชุดสูทสีเข้มที่คุ้นเคย
“คุณอัญญา” น้ำเสียงทุ้มสุภาพดังขึ้นพร้อมรอยยิ้ม รณภพ นักธุรกิจไฟแรงที่เธอเพิ่งเจอในงานปาร์ตี้เมื่อคืนนี้
อัญญายกยิ้มบางทันที “อ้าว… บังเอิญจังเลยค่ะคุณรณภพ”
เขาหัวเราะเบา ๆ “ใช่ครับ โลกมันกลมจริง ๆ… คุณกำลังจะไปทานข้าวหรือเปล่า ผมขอร่วมทานด้วยได้ไหม”
เธอชะงักเล็กน้อย ก่อนยักไหล่ยอมตามอย่างไม่คิดมากนัก “ได้สิคะ… งั้นไปด้วยกันเลย”
ทั้งสองจึงก้าวเข้าไปในร้านอาหารใกล้ ๆ บรรยากาศเรียบง่าย ที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมชวนหิว รณภพเลือกที่นั่งริมกระจก เขาเริ่มชวนอัญญาคุยด้วยรอยยิ้มสุภาพแฝงความสนใจ
บรรยากาศในร้านอาหารเต็มไปด้วยกลิ่นหอมตกแต่งสวยงาม รณภพยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ดวงตาคมยังจับจ้องที่อัญญาไม่วางตา
“คุณอัญญา… ผมยังจำวันนั้นได้ดีนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพแต่แฝงความหมาย “ตอนที่เรานั่งคุยกันยาวจนถึงดึก แล้วก็…” เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างมีเลศนัย
อัญญายกยิ้มเพียงมุมปาก “ค่ะ ฉันก็จำได้… แค่คุยก็ยาวไปถึงขั้นนั้นแล้ว” เธอไม่พูดชัดเจน แต่สายตาที่มองตอบกลับทำให้รณภพเข้าใจว่าเธอ ไม่ได้อยากรื้อฟื้น เท่าไรนัก
“คุณไม่ชอบผมเหรอ” เขาถามตรง ๆ ดวงตาเจือรอยขบขันมากกว่าจริงจัง “หรือว่า… น้ำหอมที่ผมใช้แรงไปหน่อย”
อัญญาหัวเราะเบา ๆ “ก็… อาจจะค่ะ” คำตอบนั้นทำให้รณภพหัวเราะออกมาอย่างยอมรับในความตรงไปตรงมาของเธอ
ทั้งคู่คุยกันต่ออีกเล็กน้อย บรรยากาศกึ่งผ่อนคลายกึ่งระวังตัว ขณะที่อัญญาไม่รู้เลยว่า ด้านนอกกระจกใส ธาวิน เดินเข้ามาพอดีเพื่อมาหาลูกค้าของเขาเอง
สายตาคมสะดุดเข้ากับภาพตรงหน้า ร่างผู้หญิงที่เขายังจำสัมผัสเมื่อคืนได้ไม่ลืม กำลังนั่งหัวเราะกับชายอีกคน… และชายคนนั้นก็คือ รณภพ
ไฟหึงหวงแล่นขึ้นในอกทันที แต่ธาวินไม่ได้ก้าวเข้าไป เขาเพียงยืนนิ่ง สายตาเย็นจัดมองผ่านกระจกเหมือนจะเก็บทุกภาพไว้ในใจ
หลังจากทานเสร็จ อัญญาก็ขอตัวออกมาก่อน “งั้นฉันไปทำงานก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับอาหารกลางวัน”
“ยินดีเสมอครับ” รณภพยิ้มบาง แต่แววตายังเต็มไปด้วยความสนใจ
อัญญาโบกมือลา ก่อนก้าวออกจากร้านอย่างไม่รู้เลยว่า ธาวินยืนมองอยู่ตลอดเวลา และเธอกำลังจะก้าวเข้าสู่วันทำงานที่เต็มไปด้วยแรงกดดันแปลก ๆ
อัญญาก้าวเข้ามาในห้องทำงานด้วยอารมณ์สดใส ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มบาง ๆ ที่เธอพยายามเก็บให้มิดชิด แต่แววตากลับเป็นประกายจนคนใกล้ชิดมองออกทันที
“อุ๊ยต๊าย… ทำไมวันนี้คุณน้องคนสวยของพี่ ถึงดูผิวพรรณเปล่งปลั่งเหมือนเพิ่งผ่านสปาหรูมาเลยนะคะเนี่ย”
เสียงแซวเล็ก ๆ ดังขึ้นจากโต๊ะหัวหน้างานของเธอ พี่ดาริน หญิงสาววัยสามสิบต้น ๆ ที่ทั้งสวย แซ่บ และเป็นเหมือนทั้งหัวหน้าและพี่สาวในเวลาเดียวกัน
อัญญาหันไปเลิกคิ้ว “พี่ดาริน…แซวอะไรคะ หนูแค่แต่งหน้าเบา ๆ เอง”
“อย่ามาอำพี่เลยจ้ะ… หน้าแบบนี้ ไม่ใช่รองพื้นหรือบลัชออนหรอกนะ มันคือ รอยยิ้มจากเมื่อคืน ใช่ไหมล่าาา”
ดารินยื่นหน้ามากระซิบใกล้ ๆ แววตาเป็นประกายล้อเลียน
อัญญารีบหัวเราะกลบเกลื่อน ใจเต้นตุบ ๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยกมือปิดปากเบา ๆ “พี่ดา…อย่าพูดเสียงดังสิคะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินหมด”
“โอ๊ยยยย ไม่ต้องห่วงหรอก พี่นี่แหละรู้ไส้รู้พุงเราดีที่สุด จะมีใครอีกล่ะที่กล้าไป ปาร์ตี้ลับ ของคุณธาวิน… แล้วกลับมาด้วยหน้าตาแบบนี้น่ะ หื้มม”
ดารินลากเสียงยาว แซวด้วยท่าทีคะนอง
อัญญาหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังเชิดอย่างมั่นใจ “พี่ดาก็… งานก็คืองานไงคะ หนูไปทำหน้าที่นักเขียนคอลัมน์ของหนูเฉย ๆ”
“เหรออออออออ… แล้วทำไมเช้านี้ถึงเดินเข้ามาเหมือนคนเพิ่งผ่าน ศึกใหญ่ มาเลยล่ะคะ”
เสียงหัวเราะใส ๆ ของดาริน ทำให้อัญญาอดยิ้มออกมาไม่ได้ ถึงแม้จะพยายามเก็บความลับในใจ
- Writer
