เสียงส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนของล็อบบี้สำนักงานดังขึ้นเป็นจังหวะคุ้นเคย อัญญาสะพายกระเป๋าใบเล็ก ก้าวเข้ามาพร้อมลมหายใจที่ยาวกว่าปกติ
สองสามวันที่เธอหยุดพักร้อน…มันไม่ได้ทำให้ร่างกายผ่อนคลายเท่าไรนัก แต่กลับทำให้หัวใจเธอวุ่นวายยิ่งกว่าเดิม
พอเธอเดินผ่านแผนกไลฟ์สไตล์ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที
“อ้าว…คุณน้องคอลัมนิสต์คนสวย กลับมาแล้วหรอคะ”
พี่ดารินหัวหน้าผู้มากับรอยยิ้มแสบสันและแววตาเจ้าเล่ห์ เธอเดินเข้ามาควงแขนรุ่นน้องอย่างไม่สนสายตาคนรอบข้าง
“พักร้อนหายเหนื่อยมั้ยคะ…หรือว่าเหนื่อยกว่าเดิม” น้ำเสียงหยอกล้อเจือกลั้วหัวเราะ
อัญญากัดริมฝีปากทันที หัวใจวูบวาบเพราะรู้ว่าพี่ดารินพูดถึงอะไร “พี่ดา…”
“อย่ามาทำหน้าแบบนั้นเลย” พี่ดารินหัวเราะหึ ๆ “ฉันโทรหาตอนนั้นยังจำได้อยู่เลย…เสียงคราง ของเธอเกือบทำฉันหลุดหัวเราะออกมาแล้วสิ”
อัญญาหน้าแดงจัด รีบยกมือปิดปากพี่สาวหัวหน้า “พี่! อย่าพูดเสียงดังสิ!”
