อัญญาค่อย ๆ คลายตัวออกจากอ้อมกอดคิริน ดวงตายังแดงก่ำ เธอกวาดตามองทั้งสองชายสลับกัน ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น
“ขอโทษนะ…ทั้งธาวิน ทั้งคิริน” เธอสูดหายใจลึกเหมือนจะเรียบเรียงคำพูด แต่สุดท้ายก็หลุดออกมาเป็นประโยคตัดพ้อใส่ตัวเอง “ฉันมันงี่เง่าเอง ที่ปล่อยให้อารมณ์พาไป…และพูดจาเหมือนเด็กเอาแต่ใจ”
สองหนุ่มนิ่งเงียบมองเธอ ไม่ได้ขัด หรือแทรกแต่อย่างใด ปล่อยให้เธอได้ระบายสิ่งอัดอั้นออกมา
อัญญาก้มหน้าหลบ สายตาเริ่มพร่าอีกครั้ง “ฉันก็ไม่ได้ดีกว่าใครเลยใช่ไหม…ทั้งที่ยังอยู่กับผู้ชายสองคนพร้อมกัน แต่ฉันกลับทำเหมือนตัวเองมีสิทธิ์จะหึง จะหวง…”
น้ำตาไหลพรากจนเธอต้องยกมือขึ้นเช็ดลวก ๆ ก่อนจะหันหลังให้ทั้งคู่ รีบสาวเท้าไปยังห้องนอนโดยไม่หันกลับมาอีก
เสียงประตูปิดลงเบา ๆ เหลือเพียงความเงียบที่ถาโถมเข้ามาในห้องนั่งเล่น
ธาวินกับคิรินสบตากัน แววตาแต่ละคนต่างสะท้อนความรู้สึกซับซ้อนที่พูดไม่ออก
ภ
