เมื่อเพลงเปลี่ยนเป็นทำนองช้า ไฟสลัวสะท้อนเงาของผู้คนที่นั่งห่าง ๆ ธาวินจิบวิสกี้แล้ววางแก้วลง มองเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ อย่างจริงจัง
“คิริน…” เขาเอ่ยเสียงต่ำ “ฉันขอโทษว่ะ ที่บางครั้ง… ฉันหึงจนเกือบทำให้เราเสียกันไป”
คิรินเหลือบตามอง ก่อนหัวเราะแผ่ว ๆ แต่แววตาเจือความอบอุ่น “แกเป็นแบบนั้นก็ไม่แปลก อัญญาเป็นผู้หญิงที่ใครอยู่ใกล้ก็ยากจะห้ามตัวเอง… ฉันเองก็ไม่ต่าง”
ธาวินถอนหายใจยาว มองตรงไปข้างหน้าเหมือนกลั่นคำพูด “แต่ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้พังทุกอย่าง เราเป็นเพื่อนกันมานานเกินกว่าจะปล่อยให้ผู้หญิงคนเดียวทำให้เราหายไปจากชีวิตกัน”
คิรินพยักหน้าช้า ๆ น้ำเสียงหนักแน่น “ฉันก็เหมือนกัน ไม่ว่าอัญญาจะเลือกอยู่กับใคร… หรือว่าเธอจะอยากให้เราอยู่ด้วยกันพร้อม ๆ กันก็ตาม ฉันก็ยอม เพราะสิ่งที่ไม่อยากเสียที่สุด… คือแก”
ความเงียบโอบล้อม แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจที่ไม่ต้องการคำอธิบายเพิ่ม ธาวินขยับตัวเข้ามาใกล
