อัญญาเอนหลังพิงพนักโซฟา จิบวิสกี้ช้า ๆ ปล่อยให้ความร้อนของแอลกอฮอล์ไหลลงคอ เหมือนต้องการกลบเสียงหัวใจที่ยังเต้นแรงจากเหตุการณ์บนรถ
โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างแก้วดังขึ้นอีกครั้ง
ชื่อ “คิริน” ปรากฏบนหน้าจอ
เธอหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง “จะโทรทุกชั่วโมงเลยหรือไงนะ…”
นิ้วเรียวกดรับสาย เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นทันที
“เธอเพิ่งจะวางสายนี่เองไม่ใช่เหรอ”
“อืม...” เธอเอ่ยเสียงนุ่ม ปลายนิ้วยังคงหมุนขอบแก้วในมือ “แต่ฉันยังไม่ได้บอกลาเลยไง”
“ก็เพราะแบบนี้แหละ ฉันถึงโทรมาอีก”
เสียงเขาในสายพูดเบา “คิดถึงเธอ...แล้วก็คิดถึงหมอนั่นขึ้นมาอีกด้วย แปลกดีไหม?”
อัญญายกคิ้ว ยิ้มมุมปากกับคำพูดนั้น “จะให้ตอบตามตรงไหม...”
“ตอบตามใจเลย”
“มันไม่แปลกหรอก” เธอพูดช้า ๆ “เพราะฉันเอง...ก็คิดถึงนายกับเขาในเวลาเดียวกันอยู่เหมือนกัน”
ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ มีเพียงเสียงลมหายใจอุ่นที่ลอดผ่านลำโพง
“แล้วตอนนี้ทำอะไรกันอยู่
