สองวันต่อมา รามิเนสกลับมาอยู่ในโหมดปกติที่คนอื่นเข้าใจว่า “ทำงาน”
แต่ความจริงแล้วเขากำลังเล่นเกมอีกแบบ เกมที่มีชื่อของ ดาริน กับ อัญญา อยู่ตรงกลาง
บนโต๊ะทำงานในคาเฟ่ส่วนตัว เขาวางแก้วกาแฟไว้ข้างโน้ตบุ๊ก หน้าจอเปิดภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรมคืนนั้น
นิ้วมือข้างหนึ่งหมุนแฟลชไดรฟ์เบา ๆ อีกข้างลากเมาส์ดูเวลาเข้าออกงานของแขกแต่ละคน
ชื่อ “อัญญา นทีนภา” ปรากฏอยู่ในรายชื่อผู้ร่วมงานพร้อมเวลาเช็กอินตอนหกโมงเย็น
ตามด้วย “ดาริน พิชญ์ภัทร” ที่มาถึงหลังจากนั้นสิบห้านาที
รามิเนสจิบกาแฟช้า ๆ ก่อนพึมพำกับตัวเอง
“มากันคู่...ออกต่างเวลากัน...แต่ขึ้นลิฟต์เดียวกันในตอนท้าย”
เขาหรี่ตา พลิกเอกสารอีกกองที่มีรายชื่อสื่อและบริษัทโปรดักชัน
ชื่อของธาวิน โผล่ขึ้นมาที่หัวกระดาษ ใต้โลโก้ของโรงแรม
รอยยิ้มบางเฉียบแตะมุมปาก “น่าสน...”
ช่วงบ่าย เขาโทรหาผู้ช่วยส่วนตัวหญิง
“ดา ช่วยดึงข้อมูลการเดินทางของคุณอัญญาใน
