เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นขณะที่อัญญานั่งเหม่ออยู่ริมหน้าต่างห้องคอนโด
ธาวิน: ถึงแล้ว ลงมาได้เลย
เธอยิ้มมุมปาก กดปิดหน้าจอ หยิบเสื้อคลุมตัวบางแล้วรีบเดินออกจากห้อง ขณะที่ในใจยังคงสั่นไหวกับความอึดอัดตลอดหลายวันที่ผ่านมา
รถสปอร์ตสีดำจอดรออยู่ตรงหน้าคอนโด ธาวินลงมารับเอง ยืนพิงรถด้วยท่าทีสุขุม สายตานิ่งๆที่แฝงความห่วงใย
“เหนื่อยเหรอ” เสียงเขาเอ่ยขณะเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่งเบาะหลัง
คิรินที่นั่งข้างคนขับ หันมายิ้มบาง ๆ ให้เธอ “ช่วงนี้โดนจับตามองเยอะนะอัญญา…เหนื่อยล่ะสิ”
อัญญาทิ้งตัวลงนั่ง เงยหน้ามองทั้งคู่แล้วถอนหายใจยาว
“ธาวิน…คิริน…ฉันคิดถึงพวกคุณจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว” เธอพูดตรง ๆ ด้วยเสียงสั่นในลำคอ “โดนรามิเนสมองเหมือนฉันเป็นเหยื่อ มันน่ารำคาญจนไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว”
ธาวินมองสบตาเธอในกระจกหลัง สายตาแข็งกร้าวขึ้นนิด “ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาเข้าใกล้เธอ อัญ…เธอกลับไปอยู่กับเราก่อน”
คิริ
