กลิ่นกายอุ่นของคิรินยังคลุ้งอยู่รอบตัว อัญญายังซบหน้ากับอกเขาไม่ยอมเงยขึ้น เสียงหัวใจของเขาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยกลบเสียงสะท้อนกวนใจจากรามิเนสที่วนซ้ำอยู่ในหัว
“คิดถึงคุณสองคนจัง…” เธอพึมพำออกมาเบา ๆ ราวกับละเมอ ไม่ได้เจาะจงว่าจะพูดกับเขาหรือใคร แต่ชื่อที่หล่นในใจเธอกลับหมายถึงทั้ง คิริน และ ธาวิน
คิรินกะพริบตา สายตาคมวูบไหวเล็กน้อย ความผิดสังเกตฉายชัด อัญญาไม่เคยทำตัวเปราะบางแบบนี้มาก่อน ยิ่งวันนี้กลับจากเจอรามิเนส เธอก็ยิ่งดูแปลกไป
เขาไม่ได้ถามตรง ๆ แค่กอดร่างเล็กแน่นขึ้น แล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง เปิดหน้าจอพิมพ์ข้อความสั้น ๆ
คิริน : อัญญากลับมาจากเจอรามิเนส ดูไม่ปกติเลย นายมีเวลาไหม?
ข้อความถูกส่งไปหา ธาวิน ทันที
ปลายนิ้วใหญ่ยังคงลูบแผ่นหลังเธอเบา ๆ ขณะสายตาคมจ้องหน้าจอรอการตอบกลับ ไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแอ แต่เพราะผู้หญิงในอ้อมกอดนี้ ไม่ควรต้องต่อสู้กับความกดดันเพ
