ห้องน้ำหญิงของบาร์ไฟสลัวมีมุมรอเงียบ ๆ ข้างกระจก ดารินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะกดสายหาน้องรักเพื่อบอกความคืบหน้า แต่เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นข้างหลัง
“คุณ…มาเองเหรอ ไม่คิดว่าจะได้เจอใกล้ ๆ แบบนี้”
รามิเนสยืนพิงผนังอยู่ สายตากรุ้มกริ่มเหมือนจะอ่านทะลุทุกอย่าง เขาขยับเข้ามาอีกนิด รอยยิ้มมั่นใจประดับบนใบหน้า “ผมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนน่าสนใจขนาดนี้มานั่งคู่กับภัทร”
ดารินกดโทรศัพท์ค้างไว้ หันไปยิ้มบาง “ภัทรแฟนฉันค่ะ…เรามาด้วยกัน” น้ำเสียงสุภาพแต่แฝงความเด็ดขาด
เขาหัวเราะต่ำ ขยับเข้ามาอีกก้าว “ก็แค่อยากคุย ทำความรู้จักบ้าง จะผิดตรงไหน”
ดารินหรี่ตา วางโทรศัพท์ลงข้างกระเป๋า ยกแขนกอดอกเล็กน้อย “คุณอาจจะไม่ผิดหรอก…แต่ถ้าไม่รู้จักคำว่า ‘เกรงใจ’ ก็ไม่ต่างอะไรจากเสือที่หิวจนไม่เลือกเหยื่อ”
รามิเนสชะงักไปเล็กน้อย ยกคิ้วขึ้นเหมือนถูกท้าทาย ก่อนหัวเราะหึ ๆ “ปากคมดีนี่ แบบนี้สิที่ทำให้ผมอยากเข้าใกล้
