อัญญาขยับตัวอย่างเชื่องช้า ความปวดหนึบตามต้นขาและเอวแล่นขึ้นเตือนให้เธอระลึกถึงภาพเมื่อคืนทันที ใบหน้าร้อนวูบเมื่อคิดถึงเสียงที่ตัวเองเผลอเรียกออกไป… ผัวขา
“บ้าเอ๊ย…” เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น พลิกตัวซุกผ้าห่มหนีทั้งความเหนื่อยล้าและความอาย ใจยังเต้นระส่ำเหมือนถูกจับได้คาหนังคาเขา
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามาใกล้เตียง ธาวินที่เพิ่งเช็ดตัวเสร็จยืนพิงกรอบประตู ยกมุมปากขึ้นนิด ๆ แววตาคมทอดมองหญิงสาวที่เอาแต่ขดตัวเหมือนลูกแมว “ทำไมหลบหน้าฉันล่ะ อัญญา”
เธอสะดุ้ง รีบโผล่หน้าออกมานิดเดียว “ก็…ก็ไม่มีอะไรค่ะ” น้ำเสียงตะกุกตะกักผิดจากความมั่นใจที่เคยมีนักหนา
คิรินที่นั่งจิบกาแฟอยู่โซฟาแอบหัวเราะหึ ๆ “เมื่อคืนยังกล้าเรียกเขาซะเสียงดังลั่นห้องเลย ตอนเช้าจะมาทำเป็นเขินเหรอ คนสวย”
อัญญารีบคว้าหมอนปาใส่เขา “หยุดเลยนะ!” แก้มแดงระเรื่อยิ่งกว่าตอนถูกจูบเสียอีก
ธาวินก้าวเข้ามาใกล้ ยื่นมือมาลูบผมเธอเบา
