04 คู่แข่ง
1137 Words
04 คู่แข่ง
ตึก...ตึก...
เสียงฝีเท้าหนักของอาจารย์หนุ่มสุดหล่อประจำมหาวิทยาลัยกำลังเดินผ่านหลังอาคารเพื่อไปสอนอีกตึก อดิรุจน์ หรือ อาจารย์หนึ่ง วัย 30 ปี เขาคืออาจารย์หนุ่มสุดฮอตเป็นที่หมายปองของบรรดาสาวๆในมหาวิทยาลัย ทั้งนักศึกษาหรือแม้กระทั่งอาจารย์ด้วยกันเอง
และทุกครั้งที่เขาเดินผ่านตึกนี้ก็มักจะหยุดมองใครบางคนตลอด
“ลูกหมี ลูกหมี” อาจารย์หนุ่มส่งเสียงเรียกเพราะวันนี้ไม่เห็นหญิงสาวนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง
แต่ทันใดนั้นอดิรุจน์ก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่โผล่หน้ามาไม่ใช่เมนิลา แต่เป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา แถมยังมองมาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่
“ลูกหมีหายไปไหน ปกติเธอก็นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ไม่ใช่หรอ” อาจารย์หนุ่มยกมือเกาต้นคอด้วยความงุนงงก่อนจะเดินหลีกออกไป บางทีวันนี้เมนิลาอาจจะลาป่วยก็ได้
แต่ถ้าลาป่วยจริงๆเธอก็ต้องส่งข้อความมาบอกสิ
หลังเลิกเรียนเมนิลารีบไปดักรออาจารย์หนุ่มสุดหล่อที่หน้าคณะเพื่อจะเดินไปโรงรถด้วยกัน ไม่นานอดิรุจน์ก็เดินออกมาจากลิฟต์
“วันนี้อาจารย์คิดว่าเธอลาป่วยซะอีก”
“คะ? หนูไม่ได้ป่วยนะคะ”
“ก็เมื่อเช้าอาจารย์เดินผ่านหลังห้อง ไม่เห็นเธอนั่งอยู่ที่เดิม”
“อ้อ! พอดีว่าหนูย้ายโต๊ะกับเพื่อนใหม่ค่ะ”
“งั้นหรอ อาจารย์ก็คิดว่าเธอป่วยซะอีก” อาจารย์หนุ่มระบายยิ้มอ่อนๆก่อนจะเอื้อมมือมาโยกศีรษะคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู เพราะเขาและเธอค่อนข้างสนิทกัน “คราวหลังถ้ามาเรียน ติดรถอาจารย์มาก็ได้นะ บ้านเราก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์ เรียนเสร็จหนูก็ต้องไปทำงานต่อ กลัวอาจารย์ไม่สะดวก”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ไปรับไปส่งยังได้เลย”
“ถ้างั้นเอาไว้โอกาสหน้า หนูคงต้องใช้บริการรถของอาจารย์แล้วล่ะค่ะ" เธอหันไปยิ้มให้อาจารย์หนุ่มด้วยความเคอะเขิน
รู้ตัวดีว่าไม่ควรรู้สึกแบบนี้ เพราะเธอเป็นนักศึกษาส่วนเขาเป็นอาจารย์ เธอกับอดิรุจน์รู้จักกันด้วยความบังเอิญเพราะช่วงที่พ่อกับแม่ของเธอเกิดอุบัติเหตุเขาก็อยู่ในเหตุการณ์พอดี และเขาอาสาจัดงานศพให้ท่านทั้งสองเพราะสงสารเธอกับน้อง หลังจากนั้นเธอกับเขาก็คุยกันมาเรื่อยๆจนกลายเป็นความสนิทสนม
แต่ก็รู้ตัวว่าอดิรุจน์คงคิดกับเธอแค่เพียงน้องสาว
“เอ่อ....วันเกิดอาจารย์ เดือนหน้าใช่ไหมคะ”
“จำได้ด้วยหรอ”
“จำได้สิคะ เพราะปีที่แล้วหนูทำเค้กให้อาจารย์เป็นของขวัญวันเกิดนี่นา หรืออาจารย์จำไม่ได้”
“จำได้สิ เค้กก้อนนั้นก็ยังอยู่ในตู้เย็นอยู่เลย”
“อ่าว ทำไมไม่กินล่ะคะ รู้ไหมว่าหนูต้องใจทำเค้กก้อนนั้นมาก จนแทบไม่ได้หลับไม่นอนกว่าส่วนผสมจะลงตัว”
“ที่อาจารย์ไม่กินเพราะว่า....อาจารย์กลัวอ้วนน่ะ” ความจริงแล้วที่เขาไม่ยอมกินเพราะเค้กก้อนนั้นมีค่าสำหรับจิตใจต่างหาก
“อ้วนตรงไหน อาจารย์หุ่นดีจะตาย เพื่อนผู้ชายในคณะยังอิจฉาขายาวๆของอาจารย์เลย”
“สงสัยชาติที่แล้วอาจารย์คงเกิดเป็นเปรต” อดิรุจน์พูดกึ่งตลกก่อนจะหัวเราะออกมา อยากให้ระยะทางไปโรงรถยาวสักสิบกิโลเมตรเพราะเขารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเมนิลา
แต่เพราะมีเส้นบางๆของสถานะกั้นอยู่ ทำให้เขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกนั้นออกมาได้ เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองเมนิลาในทางที่ไม่ดี
“แล้วปีนี้....อาจารย์อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดหรอคะ”
“หืม ไม่รู้สิ ความจริงอาจารย์ก็ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก ขอแค่เธอ....ไปดินเนอร์กับอาจารย์หนึ่งมื้อก็พอ”
“วันเกิดทั้งทีก็ต้องอยู่กับครอบครัวสิคะ”
“อาจารย์ฉลองกับครอบครัวมาทั้งชีวิตแล้ว ก็แค่อยากพาเด็กดื้อไปทานของอร่อยๆก็แค่นั้น”
เมนิลาเผลอยิ้มออกมา แก้มทั้งสองข้างแดงเห่อเหมือนลูกตำลึงสุก บางครั้งก็คิดนะว่าอดิรุจน์ก็แอบมีใจให้เธอเหมือนกัน
แต่ก็ไม่กล้าคิดไปไกล เพราะกลัวจะคิดไปเองฝ่ายเดียว
“ตกลงค่ะ งั้นวันเกิดปีนี้หนูจะไปฉลองกับอาจารย์”
ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินไปยังโรงรถก็มีใครบางคนแอบเดินตามหลังมาอย่างเงียบๆ และได้ยินบทสนทนานั้นเต็มสองหู
"วันนี้เธอต้องไปทำงานอีกใช่ไหม ขยันเกินไปแล้วนะ”
“ไม่ได้ขยันหรอกค่ะ แต่สถานการณ์มันบังคับ เดือนหน้าก็ต้องพายัยน้ำไปหาหมออีก”
“อาจารย์บอกเธอไปหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรอเรื่องค่าใช้จ่าย ถ้าไม่ไหวก็ให้บอก จะได้ไม่ต้องไปทำงานตากแดดตากลมแบบนี้”
“ไม่เอาดีกว่าหนูเกรงใจ อาจารย์ช่วยหนูน้องมาเยอะแล้วนะคะ เรียนจบเมื่อไหร่หนูจะหางานดีๆทำ แล้วพายัยน้ำย้ายออกไปอยู่ที่อื่น หลังจากนั้นชีวิตของหนูกับน้องคงดีขึ้น”
“งั้นอาจารย์จะรอวันนั้นนะ วันที่เธอพร้อม” อาจารย์หนุ่มคลี่ยิ้มหวานละมุน แต่หญิงสาวไม่รู้ตัวว่าเขากำลังสื่อถึงอะไร
ฟิ้ววว!!
จู่ๆก็มีลมพัดมาจนฝุ่นตลบ ทำให้เศษฝุ่นผงปลิวเข้าตาเมนิลา
“โอ้ยย!!”
“เป็นอะไรเมนิลา!”
“ฝุ่นเข้าตาค่ะ”
“มานี่ เดี๋ยวอาจารย์เช็ดออกให้” สองมือรีบรั้งใบหน้าหวานฉ่ำเข้ามาใกล้ๆ แล้วหยิบทิชชูออกมาเช็เศษดฝุ่นออกจากดวงตากลมโต ทำให้ทั้งสองเผลอสบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ตึกตัก...ตึกตัก...
เสียงหัวใจของอดิรุจน์เต้นโครมครามไม่หยุด มองใบหน้างดงามไม่กระพริบตาเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาและเธอใกล้กันขนาดนั้น แต่เมื่อได้สติเขาก็รีบผละร่างออกเพราะกลัวมีใครมาเห็นแล้วเมนิลาจะเดือดร้อนเพราะเธอเป็นเด็กทุน
“อะ...เอ่อ....ฉันเช็ดเศษฝุ่นออกให้แล้ว”
“ขอบคุณนะคะอาจารย์” เมนิลาฉีกยิ้มแก้มแทบปริ อดิรุจน์มองภาพนั้นพรางอมยิ้มให้กับความน่ารักของหญิงสาว
ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ความรู้สึกบางอย่างก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น
__________
- Writer
