อบเชย...
"ที่ให้ชื่ออบเชยเพราะตอนเป็นเด็กกลิ่นตัวเราหอมดี"
หมายถึงชื่อฉันน่ะเหรอ...
"แล้วชื่ออบเชยก็เข้ากันดีกับชื่อแชมป์ด้วย พยัญชนะตัวเดียวกันเลยว่ามั้ย"
คนที่นั่งอยู่พูดพลางส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ฉัน
"นายหมายความว่ายังไง? คนคนนั้นที่นายพูดถึงคือฉันเหรอแชมป์?"
ฉันถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินเรื่องที่ลืมไปนานแล้ว ลืมจนไม่คิดว่าจะมีคนคุดขุ้ยมันขึ้นมาและทำให้ฉันจำมันได้อีก เรื่องตั้งแต่สมัยประถมที่ฉันเขียนจดหมายถึงใครบางคนตลอดเวลาหนึ่งปีเต็ม...
"ที่ไม่ยอมทำอะไรเชย ไม่ใช่ว่าพี่รังเกียจเชยนะแต่เพราะเชยเป็นน้องของพี่"
ร่างสูงลุกขึ้นเดินตรงมาหาฉันที่ยังอึ้งอยู่ก่อนจะโอบเอวฉันเอาไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างให้เข้าไปใกล้ พี่...
"พะ พี่แชมป์เหรอ... พี่แชมป์จริง ๆ เหรอ..."
ฉันถามตะกุกตะกักเพราะยังคงอึ้งกับเรื่องที่ได้ยิน
"ใช่พี่เอง"
ป้าบบบ!
"อ๊ากก! เจ็บนะยัยเด็กบ้า ห้านิ้วเลยนะที่ฟาดมาน่ะ
