รัก(ไม่)ร้าย นายไบค์เกอร์

มาคืนค่าเหล้า? 2/2

อบเชย...

"โห นี่กินไส้กรอกกับมาม่าของฉันด้วยเหรอเนี่ย"

ฉันเดินเลยเข้าไปในครัวฉันก็ต้องเบิกตาโพรงเมื่อบนโต๊ะอาหารมีกระป๋องมาม่าที่ฉันซื้อมาถูกเปิดทิ้งเอาไว้และข้างๆ นั่นก็มีถุงไส้กรอกรสโปรดที่ฉันซื้อมาติดตู้เย็นเอาไว้ด้วย

"ไอ้โจรบ้า อย่าให้ฉันเจอแกนะ"

ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะรีบเดินไปหยิบมีดปลายแหลมแล้วเดินย่องหาไอ้โจรบ้านั่นแต่ก็ไม่ลืมที่จะปิดเสียงโทรศัพท์มือถือของตัวเองแล้วกดโทรออกหาพ่อ คอยดูนะฉันจะให้พ่อกับพี่วินทั้งหลายกระทืบแกให้ตายไปเลย คิดจะเข้าบ้านใครไม่เข้ามาเข้าบ้านหัวหน้าวินอย่างพ่อฉัน!

"พ่อนะพ่อไม่รับโทรศัพท์อีกแล้วแม่ก็ด้วย"

ฉันบ่นให้กับสองตายายที่ไม่ชอบรับสายเพราะเวลามีสายเข้าล่ะชอบมโนว่าเป็นเจ้าหนี้โทรมาทวง

"ส่งข้อความไปก็ได้วะ"

นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ฉันเลือกก่อนจะกดโทรหาตำรวจไปด้วยแต่ก็ไม่มีใครรับสายสักที

ฉันเดินย่องหาไอ้โจรขโมยมาม่ากับไส้กรอกรสโปรดของฉันจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอหรือบางทีมันกินอิ่มแล้วมันอาจจะกลับไปแล้วก็ได้มั้ง

แกร๊ก!

"เฮ้ย! คุณ! "

"กรี๊ดด! "

ฉึก!

ทันทีที่ฉันเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องตัวเองร่างสูงๆ ของใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตูที่ดูเหมือนจะตกใจที่เห็นฉันก็สะดุ้งโหยงก่อนที่ฉันจะแทงมีดปลายแหลมที่ถือมาด้วยก่อนหน้านี้ใส่คนตรงหน้า

"อึก! ผะผมแค่มาคืนค่าเหล้า"

".........."

ไม่นะ! ฉันแทงไอ้บ้านั่นที่ชิ่งค่าเหล้าฉันเหรอเนี่ย

"ไส ไสมันอยู่ไสบักขี่ขโมยนั่น / ไส ไส" (ไหนๆ มันอยู่ไหนไอ้หัวขโมยนั่น / ไหน ไหน)

เสียงเอ๊ะอะโวยวายจากผู้คนด้านนอกที่กรูกันเข้ามาทำให้ฉันที่นั่งอยู่กับพื้นโดยมีใครบางคนนั่งกุมท้องของตัวเองเอาไว้ทำให้ทุกคนที่เข้ามาถึงกับชะงัก

"อีพออีแมข่อยบ่ได้ตั้งใจแทงเขา" (พ่อแม่เชยไม่ได้ตั้งใจแทงเขา)

ฉันหันไปบอกพ่อกับแม่ที่วิ่งหน้าตั้งถือมีดถือกะทะเข้ามา สงสัยจะเห็นข้อความที่ฉันส่งไปนั่นแหละก็เลยพาพวกมาเยอะแยะ

"เฮ้ย! คุณชาย! / ฉิบหายแล่วลูกกู" (เฮ้ย! คุณชาย! / ฉิบหายแล้วลูกกู)

พ่อกับแม่ที่อุทานกันคนละประโยคทำให้ฉันที่กำลังตกใจต้องแปลกใจ เมื่อกี้แม่เรียกใครว่าคุณชายนะ...

"อ้าวสูฟ่าวเอิ้นปอเต๊กตึ้งมาถะแหมะ" (อ้าวเฮ้ยรีบเรียกปอเต๊กตึ้งมาสิ)

เสียงแม่ฉันหันไปบอกกลุ่มพี่วินมอเตอร์ไซค์ที่มายืนล้อมวงดูพวกเราอยู่

"ปอเต๊กตึ้งเขาเอาไว้เก็บศพเจ้ากะดาย เผิ่นบ่ทันตายให้เอิ้นกู้ภัยมา!" (ปอเต๊กตึ้งเขาเอาไว้เก็บศพเขายังไม่ตายให้เรียกกู้ภัยมา!)

เสียงพ่อฉันท้วง

"โอ๊ยมันกะอันเดียวกันฮั่นล่ะ" (โอ๊ยมันก็เหมือนกันแหละ)

พี่ๆ วินด้านหลังพูดพร้อมกัน

"คุณชาย คุณชายทำใจดีๆ ไว้นะคะ" นั่นเป็นประโยคที่แม่ฉันพูดกับคนตรงหน้าด้วยภาษาและสำเนียงที่ฉันไม่เคยได้ยินจากแม่ บวกกับท่าทีร้อนรนของแม่ยิ่งทำให้ฉันแปลกใจเข้าไปใหญ่

ไม่นานรถกู้ภัยก็มารับใครบางคนไปส่งโรงพยาบาลแต่ให้ตายเถอะ มีดนั่นไม่คมมากแถมยังบาดแค่มือของหมอนั่นเพราะตอนที่ฉันแทงหมอนั่นเอามือมากำมีดเอาไว้ ส่วนแม่ฉันน่ะไปบนบานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนไว้บ้างก็ไม่รู้เพราะตอนนี้มีแค่พ่อฉันที่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

แค่มีบาดมือพ่อกับแม่ฉันถึงกับขอใช้ห้องพิเศษแถมยังบอกว่าจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เขาอีก ทั้งๆ ที่ทั้งงกทั้งเค็มขนาดนั้นทำไมถึงต้องยอมเขาขนาดนี้นะ

"นายเป็นใครกันแน่"

ฉันพรึมพรำกับตัวเองพลางนึกถึงตอนที่แม่เรียกใครบางคนว่า...คุณชาย!

"เชยเอ้ย คืนนี่เฝ่าคุณชายแทนพ่อกับแม่เด้อเดี๋ยวมื่ออื่นพ่อกับแม่สิมายามใหม่" (อบเชย คืนนี้เฝ้าคุณชายแทนพ่อกับแม่นะเดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะมาเยี่ยมใหม่)

พ่อเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยพูดกับฉันเมื่อพยาบาลจัดการย้ายผู้ชายคนนั้นไปที่ห้องพักแล้ว

"เป็นหยังข่อยคือต้องเฝ้าเผิ่นนำ" (ทำไมเชยต้องเฝ้าเขาด้วย)

ฉันถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทุกคนทำอย่างกับว่าฉันเป็นคนผิดซะงั้นก็ใครใช้ให้หมอนั่นมาบุกรุกบ้านคนอื่นล่ะ

"อ้าวถ้าเชยบ่เฝ่าแล่วสิไห่พอกับแมเฒ่าๆ นี่ติเฝ่าเผิ่น" (อ้าวก็ถ้าเชยไม่เฝ้าแล้วจะให้พ่อกับแม่แก่ๆ นี่น่ะเหรอเฝ้าเขา)

หึ้ย! พ่อฉันก็ประชดเก่งจริง

"เฮ้อ! กะได่ๆ" (เฮ้อ! ก็ได้ๆ)

"เอ้อ สั่นพอไปเอิ้นแมก่อนสิได่ฟ่าวกลับ" (อื้ม งั้นพ่อไปเรียกแม่ก่อนจะได้รีบกลับ)

"อีพอเดี๋ยวก่อนข่อยมีหยังสิถาม" (พ่อเดี๋ยวก่อนเชยมีอะไรจะถาม)

ฉันรีบถามเมื่อเห็นว่าพ่อกำลังจะเดินไป

"มีหยังล่ะ" (มีอะไรล่ะ)

"เป็นหยังอีแมคือเอิ้นเผิ่นนั่นว่าคุณชาย แล้วเป็นหยังหมู่เจ้าคือเฮ็ดดีกับเผิ่นทั้งๆ ที่เผิ่นมาบุกรุกบ้านเฮา" (ทำไมแม่ถึงเรียกผู้ชายคนนั้นว่าคุณชาย แล้วทำไมทุกคนต้องทำดีกับเขาด้วยทั้งๆ ที่เขาเข้ามาบุกรุกบ้านเรา)

"เผิ่นเป็นลูกชายเจ้านายเก่าแมแล่วกะเป็นเจ้าของบ้านหลังที่เฮาอยู่นำ" (เขาเป็นลูกชายเจ้านายเก่าแม่แล้วก็เป็นเจ้าของบ้านที่เราอาศัยอยู่ด้วย)

ทันทีที่พ่อตอบคำถามจบฉันก็แทบทรุด ถึงจะเป็นแค่ลูกชายเจ้านายเก่าของแม่แต่ครอบครัวเขาก็มีบุญคุณกับครอบครัวฉันมากเลยนะ แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ยถ้าเขาเอาแค่บ้านคืนไปก็ไม่มีปัญหาหรอกแต่ถ้าเรียกร้องอะไรที่เยอะกว่านั้นหรือทำให้พ่อกับแม่ฉันเดือดร้อนขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ

หลังจากที่พ่อกับแม่ฉันพูดคุยกับฉันถึงสถานะของใครบางคนที่นอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ฉันได้แต่ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปด้านในด้วยใจหวิวๆ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เตียงของใครบางคนที่ยังหลับอยู่

"ชิ! เป็นลูกเจ้านายเก่าแล้วยังไงล่ะอยู่ๆ โผล่มาแบบนั้นฉันไม่ฟันหัวเอาก็บุญแล้ว แหม แหม แหม ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วมาอ้างเรื่องบุญคุณล่ะก็ไปอ้างกับพ่อแม่ฉันโน่นเพราะฉันน่ะคือเจ้าหนี้ของนาย! แล้วก็นะผู้ชายที่คิดจะเอาเงินฟาดหัวผู้หญิงแล้วลากขึ้นเตียงอย่างนายน่ะ เหอะ! ฉันไม่สนหรอกว่าจะเป็นใครมาจากไหน"

ฉันพูดกับคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ก่อนหน้านี้ก็พยายามทำตัวเองให้รู้สำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแล้วนะแต่โทษทีพอดีฉันมันคนเลวน่ะเลยสำนึกได้แค่แป๊บเดียว

"ตื่นมาเมื่อไหร่นายต้องเอาเงินค่าเหล้ามาคืนฉัน!" ฉันโน้มใบหน้าลงไปพูดกับคนที่นอนหลับตาอยู่ในระยะประชิดก่อนที่จะชะงักเมื่อคนบางคนที่หลับอยู่กลับลืมตาขึ้นมาซะงั้น

พรึ่บ!

"อ๊าก! นี่ปล่อยฉันนะไอ้บ้า" ฉันโวยวายเมื่อวงแขนแข็งๆ ของคนบนเตียงรั้งท้ายทอยฉันให้เข้าไปหาจนใบหน้าเราเกือบชนกัน

"ปากดีแบบนี้แหละใช่เลย" คนที่ใบหน้าห่างจากฉันไม่ถึงเซ็นพูดขึ้นพลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้พลางรั้งท้ายทอยฉันลงไปหาจนริมฝีปากเราชิดกัน

"ไอ้บ้าปล่อยฉันนะอะอื้อ" อยากจะบ้าตายไม่คิดเลยว่าฉันต้องมาจูบกับคนที่เพิ่งเคยเจอกันวันเดียวแถมตอนนี้เขายังเป็นคนที่ฉันแทงเขาด้วยมีดอีกด้วย

"อื้อปล่อย! "

แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก

ฉันรีบผละออกเมื่อมีโอกาสก่อนจะขยับออกห่างจากเตียงคนไข้ด้วยความเหนื่อยหอบ ไอ้คุณชายอะไรของแม่โรคจิตชะมัด

"เฮ้อ คนอะไร้ใจร้ายชะมัดเจอกันปุ๊บก็แทงกันปั๊บ"

คนที่เพิ่งปล้นจูบฉันไปเมื่อกี้พูดขึ้นพลางหันมายิ้มให้ฉัน นี่ฉันผิดเหรอ!

"แล้วทำไมไม่คืนที่ผับล่ะฉันไปรอนายตั้งนาน"

ฉันรีบเถียง

"ไปแล้วแต่ไม่ทัน"

ตอบหน้าตาเฉยมาก

"แล้วรู้จักบ้านฉะ... เอ่อรู้ได้ยังไงว่าฉันพักที่นั่น"

ฉันถามต่อ

"ก็ถามพนักงานหน้าบาร์เขาเลยให้ที่อยู่มา พอดูชื่อที่อยู่แล้วรู้สึกคุ้นๆ เลยลองตามไปดู"

"ก็เลยรู้ว่าฉันอยู่ที่บ้านนาย"

ฉันพูดเสริม

"ประมาณนั้นแต่ก็ไม่คิดว่าจะโดนแทงจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้"

คนบนเตียงพูดต่อ

"ขอโทษได้มั้ยล่ะ แต่อย่าลืมสิว่านายเข้าไปแบบพละการเป็นใครก็คิดว่ามาร้ายทั้งนั้นแหละ"

"เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นดูแลจนกว่าแผลจะหายได้ป่าวล่ะ"

คนบนเตียงหันมาพูดยิ้มๆ

"แค่มีดบาดมือสองข้างเองป่ะทำเป็นสำออย"

"ไม่ได้สำออยแต่สำส่อน"

อ๊าก! ไอ้ลามก

"โรคจิต! "

ฉันว่าก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาใกล้ๆ

"มือเจ็บทั้งสองข้างแบบนี้จะกินข้าวยังไง ดื่มน้ำยังไง ไหนจะเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกจะทำยังไง"

ข้ออ้างเยอะจัด

"รู้แล้วน่า"

"ค่าเหล้าอยู่ในกระเป๋าอยากได้เท่าไหร่ก็เอาไปเลย"

คนบนเตียงพูดต่อพลางบุ้ยปากไปยังลิ้นชักข้างเตียง คิดว่าจะลืมเรื่องนี้แล้วซะอีก

"ไม่เป็นไรหรอกเก็บไว้ค่ายานายเหอะ"

ฉันตอบ

"แน่ใจ๊"

"อื้ม"

"แล้วนี่เธอจะทำอะไรต่อจะกลับเลยหรือเปล่า"

คนบนเตียงถาม

"พ่อกับแม่ให้ฉันเฝ้านายที่นี่"

"อ่อ งั้นก็ดีเลยมีอะไรให้ช่วยอยู่พอดี"

"อะไร"

"ปวดฉี่อะมาแก้ผ้าแล้วก็ยกกระจู๋ให้หน่อยดิเดี๋ยวกางเกงเลอะ"

อ๊าก! ไอ้บ้านี่!