อบเชย...
ครืด ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์มือถือของแม่ที่ดังขึ้นทำให้สายตาขี้สงสัยของแม่ละจากเราสองคนไปสนใจโทรศัพท์มือถือแทน
"ฮัลโหล ใครน่ะเจ้าหนี้เหรอ"
เสียงของแม่ที่เอ่ยทักคนในสายทำให้ฉันรู้สึกอายคนข้าง ๆ ที่หันมาเลิกคิ้วพลางกลั้นขำเอาไว้
"แม่นะแม่คำทักทายมีตั้งเยอะแยะไม่ใช้"
ฉันบ่นพึมพำ
"ห๊ะ! คุณผู้หญิงเหรอคะ"
เสียงแม่ที่ตกใจหันมามองหน้าเราสองคนที่นั่งอยู่พลอยทำให้เราสองคนตกใจไปด้วย ทำไมหันมามองเราแบบนั้น...
"นี่นาย นายคิดว่ามันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอที่ครอบครัวนายจะยอมรับฉันเป็นสะใภ้น่ะ"
หลังจากที่แม่ฉันเดินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก ฉันก็หันไปถามคนข้าง ๆ ที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์มือถือเล่นอยู่
"คงรู้ว่าเป็นเธอล่ะมั้ง ทุกคนเลยยอมรับ"
คนที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์มือถืออยู่เงยหน้าขึ้นมาตอบ รู้ว่าเป็นฉันแล้วยังไงล่ะ แค่เป็นฉันก็ยอมรับแล้วเหรอ...
"ทำไมล่ะ"
"ก็เพราะว่าเธอน่ะเป็น... เป็น เป็นลูกสาวป
