รัก(ไม่)ร้าย นายไบค์เกอร์

คนใช้

แชมป์...

"ถ้าคนไข้ตื่นขึ้นมาก็เตรียมตัวกลับบ้านได้เลยนะครับ"

เสียงทุ้มคุ้นหูที่ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของคุณหมอเจ้าของไข้ผมดังขึ้นข้างๆเตียง ผมค่อยๆปรือตาขึ้นมาเห็นภาพมัวๆของคุณหมอกำลังยืนหันหลังให้ผมอยู่ และเหมือนกับว่าคุณหมอกำลังคุยกับใครบางคนอยู่

"ค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะคะ"

เสียงหวานๆพูดกับคุณหมอก่อนที่คุณหมอจะเดินออกจากห้องผมไป

"ตื่นแล้วเหรอ"

"เห็นว่าลืมตาอยู่มั้ยล่ะ"

ผมตอบกวนๆ เวลาเด็กนี่ทำหน้าหงุดหงิดหรืออารมณ์เสียใส่ผมแล้วดูตลกดี ผมเลยชอบแกล้งบ่อยๆ

"นายมีแฟนมั้ย"

อยู่ๆคนที่เดินมาเก็บข้าวของตรงลิ้นชักข้างเตียงนอนผมก็ถามขึ้น

"ถ้าตอบว่าไม่มีแล้วจะมาเป็นให้มั้ยล่ะ"

"จ้างให้ก็ไม่เอาหรอก ผู้ชายอะไรเห็นผู้หญิงเป็นต้องซื้อ"

คนข้างๆตอบ

"ว่าแต่นายเป็นเบาหวานเหรอ"

"ไม่ยุ่งสักเรื่องได้มั้ย"

ผมขมวดคิ้วใส่เพราะไม่ชอบบอกเรื่องที่ผมป่วยกับใคร เวลาพูดเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอและมันทำให้ผมมีปม

"ไม่ยุ่งก็ได้ ว่าแต่นายเหอะเมื่อไหร่จะลุกจากเตียงสักทีคุณหมอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วนะ"

ไม่พูดเปล่าแต่หันมาบอกพลางดึงผ้าห่มออกจากตัวผมแรงๆ โหดร้ายว่ะ! ผู้หญิงอะไรทำไมเป็นแบบนี้?

"รีบๆลุกไปอาบน้ำได้แล้วฉันอยากกลับบ้านแล้วเนี่ย อยากกลับไปทำงานแล้วด้วย"

คนที่หันมายู่หน้าใส่ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดราวกับไม่พอใจที่ผมเป็นต้นเหตุให้ไม่ได้ไปทำงานงั้นแหละ ตัวเองมาแทงเขาแท้ๆ!

"ทำงานที่ผับนั่นน่ะเหรอ"

"ใช่ รีบๆไปจัดการตัวเองได้แล้วฉันอยากกลับบ้าน"

"ลาออกไม่ได้เหรอ งานอื่นมีตั้งเยอะแยะอีกอย่างแม่เธอก็ไม่ชอบที่เธอทำงานตามสถานที่แบบนั้นเท่าไหร่"

ผมบอกคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังทำสีหน้าเหมือนกับว่าผมยุ่งเรื่องของเธอยังไงยังงั้น เห็นว่าเป็นลูกสาวป้าแม่บ้านที่ผมเคารพหรอกเลยหวังดี อีกอย่างตอนที่ป้ามาเยี่ยมผมป้าก็เล่าเรื่องงานของเด็กนี่ให้ผมฟัง ดูแล้วป้าก็เป็นห่วงเด็กนี่อยู่แต่ก็ไม่มีทางเลือกเพราะงานที่เด็กนี่ทำอยู่คือรายได้หลักของครอบครัวเลย

"ไม่!"

ใครบางคนหันมากระแทกเสียงใส่พลางทำสีหน้ากวนๆใส่ผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เราสองคนใช้เวลานานพอสมควรในการเดินทางมาที่บ้าน บ้านที่ผมเคยอาศัยอยู่ตอนเด็กๆ บ้านที่มีเรื่องเล่าและความทรงจำดีๆมากมายแต่ช่วงเวลาที่ผ่านพ้นไปก็ทำให้ผมเริ่มจำอะไรหลายๆอย่างไม่ได้ แต่ที่จำได้ดีไม่มีลืมก็คือคุณป้าแม่บ้านผู้ใจดีแม่ของยัยเด็กดื้อนี่แหละ

ปกติเวลาผมมาแข่งรถที่เมืองไทยผมจะไม่แวะมาพักที่นี่หรอกแต่ผมจะพักที่บ้านอีกหลังหนึ่งที่ซื้อเอาไว้ด้วยเงินเก็บของตัวเอง แต่จะมีคุณป้าแม่บ้านเข้าไปดูแลบ่อยๆ สาเหตุที่ไม่มาพักที่นี่ก็เพราะว่าบ้านหลังใหญ่หลังนี้แม่ของผมได้ยกให้คุณป้าแม่บ้านไปแล้วก่อนที่ครอบครัวเราจะย้ายไปต่างประเทศ

ถึงคุณป้าจะให้ผมมาพักได้เหมือนกับเป็นบ้านของตัวเองแต่ผมก็ไม่สนิทใจอยู่ดี ผมยังคงรู้สึกเกรงใจและรู้สึกว่าไม่เป็นส่วนตัวเท่าไหร่ก็เลยหาบ้านใหม่อยู่แต่ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะได้เข้ามาพักที่นี่ แถมยังต้องอยู่กับลูกสาวคุณป้าที่ผมไม่ยักจะจำได้ว่าท่านมีลูกที่อายุน้อยกว่าผมมากๆ หรือบางทีเรื่องราวในวัยเด็กของผมอาจจะเลือนหายไปตามกาลเวลาแล้วก็ได้เพราะป้าบอกกับผมว่าตอนที่เด็กนี่คลอดออกมาตอนนั้นผมเองก็แค่สี่ห้าขวบเท่านั้น

"นี่แล้วนายไม่กลับไปใต้หวันเหรอทำไมอยู่ๆก็มาพักที่นี่ล่ะ"

คนที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นถามผมขึ้นขณะที่ผมกำลังนั่งกินขนมและดูทีวีอยู่ ก็มาพักที่นี่เพื่อให้เธอดูแลฉันยังไงล่ะยัยเป๊อะเอ๊ย!

"อยากกลับก็จะกลับเองแหละ"

ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ คนอะไรถามเหมือนไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยซะงั้นทั้งๆที่ผมออกจะเป็นผู้อาศัยที่ดีไม่สร้างความวุ่นวายใดๆให้เธอแท้ๆ

"แล้วนายไม่ทำงานทำการหรือไง"

คนที่ยืนมองผมอยู่ถามต่อ เด็กนี่เมื่อไหร่จะเรียกผมว่าพี่สักทีนะผมอายุเยอะกว่าเธอหลายปีเลยนะ

"ไม่อะ รวยแล้ว"

ผมตอบกวนๆ

"ฉันชื่ออบเชยนายชื่ออะไร"

ใครบางคนถามต่อ รู้แล้วแหละน่าว่าชื่ออบเชยแต่เธออยู่กับผมมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อผมอีกเหรอวะ ผมคิดว่าเธอจะรู้แล้วซะอีก

"แชมป์"

"คนใต้หวันอะไรชื่อแชมป์บ้าหรือเปล่า"

ขี้สงสัยจังวุ้ย!

"แม่ตั้งให้ แม่เป็นคนไทย"

"เอาล่ะนายแชมป์ต่อจากนี้ไปเราสองคนต้องอยู่ด้วยกัน เราจะมาทำข้อตกลงในการอยู่รวมกันอย่างสันติ"

คนบางคนพูดพลางเดินมานั่งลงข้างๆผม

"ทำไมต้องมีกฎฉันไม่ชอบให้ใครมาบังคับ"

"ไม่รู้แหละแต่ถ้านายยังอยู่ที่นี่นายก็ต้องทำ ต่อจากนี้ไปฉันกับนายต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟกันคนละครึ่งและของกินในตู้เย็นนายห้ามหยิบของฉันออกมากินเด็ดขาดรวมถึงของกินข้างนอกที่ฉันซื้อเข้ามาด้วย ที่สำคัญทุกครั้งที่นายใช้จานหรือใช้ห้องครัวนายจะต้องเก็บและล้างให้สะอาด โอเคมั้ย"

ยัยเด็กขี้งก! ยัยเด็กขี้บ่น!

"ฉันไม่ทำงานบ้านแล้วก็ไม่ล้างจานด้วยเดี๋ยวมือเป็นแผล ทำไมเธอไม่จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดล่ะไม่เห็นต้องทำเองเลย ส่วนของกินก็สั่งมากินทุกวันก็ได้นี่ไม่เห็นต้องซื้อมาเองหรือทำเองให้เหนื่อยเลย"

"นี่นายฉันไม่ได้มีเงินเยอะเหมือนนายป่ะ"

คนข้างๆเถียงกลับ

"ข้อตกลงของเธอมันไม่เวิร์ค ฉันว่าของฉันเวิร์คกว่า"

และในตอนนั้นเองที่ผมคิดอะไรดีๆออก ผมจะทำให้ยัยเด็กนี่เลิกทำงานที่ผับนั่นซะ! นี่เห็นแก่คุณป้าเลยนะผมเลยอยากช่วยดูแลลูกสาวท่านไม่ให้ไปเสี่ยงกับงานข้างนอก แถมทำงานกับผมรายได้ก็ดีกว่าตั้งเยอะ

"งั้นก็ว่ามา"

"เธอมาเป็นคนใช้ของฉันแล้วฉันก็จะจ่ายเงินให้เธอรวมถึงข้าวของเครื่องใช้ของกินและค่าใช้จ่ายต่างๆด้วยโอเคมั้ย"

ผมพูดพลางเลิกคิ้วใส่คนข้างๆ นี่แหละวิธีของผม

"ไหนๆพ่อกับแม่ของเธอก็ให้เธอดูแลฉันแล้ว ฉันว่าถ้าเธอมารับจ้างเป็นคนใช้ให้ฉันเลยมันจะคุ้มกว่านะ"

ผมเสนอ

"แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง ค่าจ้างล่ะนายให้ฉันเท่าไหร่"

สีหน้าของคนข้างๆที่เริ่มสนใจข้อเสนอของผมทำให้ผมถึงกับพอใจ สมแล้วที่คุณป้าบอกว่าลุกสาวท่านน่ะชอบเงิน

"ก็ทำทุกอย่างที่ฉันสั่งไง"

ผมตอบยิ้มๆ คราวนี้แหละยัยเด็กน้อยเธอจะต้องอยู่ในกำมือฉัน หึหึ

"ว่าไงนะ!"

จะตกใจทำไมเนี่ย

"ทำทุกอย่างที่ฉันสั่ง"

"ไม่มีเรื่องอย่างว่าเข้ามาเกี่ยวข้องใช่ปะ"

สีหน้าลังเลของคนข้างๆทำให้ผมถึงกับชะงัก

จะว่าไปแล้วตอนเจอกันครั้งแรกผมก็เปิดตัวแบบไม่ดีซะแล้ว แถมตอนอยู่ที่โรงพยาบาลผมก็ปากไวไปจูบเธอด้วยสิ ตอนนี้ยังรู้สึกผิดต่อคุณป้าอยู่เลยที่ทำไม่ดีกับลูกสาวท่าน แต่จะว่าไปเด็กนี่โดนผมจูบแล้วก็นิ่งได้อีกนับถือเลยผู้หญิงอะไรถูกใครไม่รู้จูบแล้วยังเงียบได้อีก

"แค่คนใช้ก็คือคนใช้ส่วนค่าจ้างเธออยากได้เท่าไหร่ก็ไปกดเอานี่บัตรฉัน"

แปะ!

ผมวางบัตรพรีเมี่ยมสีสวยไว้ตรงหน้าคนข้างๆก่อนจะหันไปสนใจทีวีต่อ

ตั้งแต่วันที่รู้จากคุณป้าว่าเธอคือลูกสาวของคุณป้าผมก็เลิกคิดเรื่องบนเตียงกับเธอแล้ว ยิ่งมารู้จักนิสัยแก่นแก้วของเธอผมก็รู้ทันทีเลยว่าเธอน่ะไม่ใช่สเปค

"นี่ไหนวันนั้นนายบอกไม่มีเงินไทยไง แล้วทำไมมีบัตร"

ฉิบหาย...

คนขี้สงสัยที่กำลังมองผมอย่างเอาเป็นเอาตายทำให้ผมถึงกับเหวอไปเลย เอาไงดีวะตอบว่าไงดี

"ไม่มีเงินสดมีแต่บัตร"

ผมรีบแก้ตัว อันที่จริงวันนั้นผมอยากเจอเธออีกต่างหากล่ะ

"แล้ววันนั้นค่าเหล้าทำไมนายไม่รูดบัตรห๊ะ! จะให้ฉันจ่ายแทนเพื่อ?"

เออนั่นดิ ผมพลาดเอง

"ลืม"

ผมตอบตีมึงไป

"นายนี่มัน...หึ้ย!"