ก็ไม่ได้อยากจะเป็นนางร้าย(เหมันต์&โรสริน)

ผู้หญิงของเหมันต์(เป็นแค่คู่นอน)

สองมือเล็กเกาะอยู่ที่ขอบเค้าเตอร์บาร์ ยืนหันหลังโก่งสะโพกงอนกลมกลึงรับกับแรงกระแทกกระทั้นที่กำลังบีบอัดเข้ามา

"อ๊ะๆ เหมคะ โรสไม่ไหวววแล้ว" แรงกระแทกหนักหน่วงที่กำลังตอกลึกลงมาทำให้ขาอันสั่นเทาของเธอเริ่มอ่อนแรง เธอยืนไม่ไหวแล้ว

ถ้าเปรียบที่นี่เป็นสนามมวย เธอคงเป็นกระสอบทราย ที่เขาทั้งชกทั้งแทงเข่าไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย กว่าเขาจะหมดแรงกระสอบทรายก็แทบพรุน...

คอนโดหรูย่านใจกลางเมือง

โรสริน..

หญิงสาวร่างสมส่วนนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอน สภาพของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากผ่านสงครามรบมา บางจุดมีรอยแดงช้ำ รอบลำคอขาวเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง ช่วงแขนเรียวมีรอยเคี้ยวคมฝังอยู่

"อือ.." เธอสะลึมสะลือตื่นด้วยความรู้สึกปวดเมื่อยตัว รอยที่อยู่ตามเนื้อตัวของเธอเป็นรอยที่เกิดขึ้นปกติ หลายคนคงคิดว่าเธอถูกทำร้ายแต่เปล่าเลยมันเป็นรสนิยมส่วนบุคคลที่ไม่ควรทำตาม มันให้ความรู้สึกเจ็บมากกว่ารู้สึกดีด้วยซ้ำ แต่ถ้าให้ถามความชอบ เธอไม่ได้ชอบหรอกแต่มันเป็นรสนิยมความชอบของคู่นอนซาดิสม์ของเธอ เขามันเป็นมาเฟียเลือดร้อน ชอบทิ้งรอยบ้าๆ พวกนี้ไว้บนผิวของเธอ บอกหลายครั้งแล้วแต่เขาก็ยังชอบทำ

ร่างอรชรลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม แค่เห็นรอยเคี้ยวฝังอยู่ที่แขนเธอก็รู้สึกไม่พอใจ แต่เพื่อเงินที่ได้รับและเพื่อให้เขาปิดบังความลับที่เธอซ่อนเอาไว้ เธอจึงต้องยอมถูกจองจำเป็นผู้หญิงของเขาเป็นเวลาสองปี ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาที่เธอจะเป็นอิสระ

คนอย่างโรสริน ไม่เคยคิดจะอยู่ใต้อำนาจใคร ถ้าอำนาจนั้นไม่ได้ทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้น..และสิ่งที่มีอำนาจกับตัวเธอมากที่สุดนั่นก็คือ เงิน ยิ่งเป็นเงินที่ได้จากพวกมาเฟียคนรวยระดับมหาเศรษฐีเธอยิ่งชอบ คนที่ไม่เคยอยู่ในจุดตกต่ำที่สุดในชีวิตคงไม่เคยรู้ว่าแค่เศษเงินของพวกเขามันมีค่ากับคนรากหญ้ามากแค่ไหน

ถึงเธอจะได้ชื่อว่าเป็นนางร้ายแต่เธอก็ให้ค่ากับความเป็นคนมากที่สุด ไม่ว่าจะเกิดในตระกูลสูงส่งหรือเกิดในพื้นดินพื้นหญ้าก็คือคนเหมือนกัน

ชีวิตของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ละก้าวมันเต็มไปด้วยขวากหนาม แต่ชีวิตของเด็กกำพร้าคนนี้ก็ผ่านมันมาได้ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเชื่อในความโชคดีเพราะเธอไม่เคยได้รับมัน เธอมักจะเป็นตัวร้ายในสายตาคนอื่นเสมอและเธอก็เป็นตัวกาลกิณีที่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนดวงซวย ไปอยู่กับใครคนคนนั้นก็ต้องตาย ใครๆ ก็กลัวและเกลียดชัง เธอโตมากับคำด่าทอและคำสาปแช่ง มันเจ็บปวดเสมอเมื่อเราไม่สามารถมีตัวตนอยู่ในโลกที่อยากจะอยู่ ทำได้แค่ช่วยเหลือและยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยใจที่เจ็บปวด

ไม่ว่าโชคชะตาจะใจร้ายกับเธอแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ ยังคงเดินหน้าต่อ เธอเชื่อว่าสักวันมันจะต้องมีวันของเธอ

ไม่มีใครอาจล่วงรู้ความเจ็บปวดของนางร้าย

เครื่องสำอางราคาแพงถูกแต่งแต้มปิดบังรอยช้ำใต้ผิวขาว ใบหน้าเรียวสวยถูกแต่งด้วยความประณีต ดวงตาเฉี่ยวเชิดขึ้นมองกระจก เธอยิ้มให้กับตัวเองแต่แววตาลึกกลับดูเศร้าแต่เพียงครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นแววตาเด็ดเดี่ยว ริมฝีปากแดงสดแสยะยิ้มให้กับตัวเอง

"เหอะ แกมันสวยนะโรส แต่แกมาไกลได้แค่นี้" เธอพูดเยาะเย้ยตัวเองในกระจกราวกับคนสติไม่ดี

ร่างนวยนาดเดินมาหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมที่เธออ้อนขอให้มาเฟียรูปหล่อเลือดร้อนซื้อให้ ไม่ว่าเธออยากได้อะไรเขาก็ซื้อให้หมด ชีวิตก็ดูมีความสุขดี

ประตูหน้าห้อง

"คุณโรสจะออกไปไหนเหรอครับ" วิรุฬห์เป็นบอดี้การ์ดหน้าหล่อที่ต้องคอยดูแลเธอ ไม่ใช่แค่ชายหนุ่มที่หล่อแต่บอดี้การ์ดที่นี่หล่อทุกคน เรียกได้ว่าคัดหน้าตามาโดยเฉพาะ

"ว่าจะไปช็อปปิ้งทำเล็บ สระผม สปาผิว แค่ไปส่งก็พอ ไม่ต้องรอเดี๋ยวกลับเอง" อยู่มาจะสองปีเขาเปลี่ยนบอดี้การ์ดให้เธอทุกเดือนพอเธอเริ่มสนิทกับใครเขาก็เปลี่ยน ทำเหมือนเธอเป็นนักโทษ บ้าบอที่สุด

"แต่คุณเหมสั่งให้ผมรอรับคุณโรสกลับทุกครั้ง"

"ฉันเป็นผู้หญิงของเขาไม่ใช่นักโทษ ถ้านายไม่บอกเขาก็ไม่รู้ แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง" อย่างมากก็รับศึกหนักบนเตียง แต่มันก็หนักทุกครั้ง แค่เพิ่มโซ่แส้ กุญแจมือ ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเธอหรอก

"ได้ครับ" วิรุฬห์เป็นบอดี้การ์ดที่ใจดีกับเธอที่สุด เรื่องนี้หญิงสาวรู้ดี

ภายในรถ

โรสรินเป็นผู้หญิงฉลาดเธอดูออกว่าใครเป็นยังไงกับบอดี้การ์ดบางคนเธอก็ไม่กล้า แต่กับวิรุฬห์ไม่ใช่ ชายหนุ่มใจดีกับเธอที่สุด

"คุณโรสร้อนเหรอครับ" เขาปรับแอร์ให้เมื่อเห็นว่าเธอยกมือขึ้นพัดที่คอ

"เปล่า ฉันแค่กลัวว่าคอนซีลเลอร์จะไม่แห้ง เป็นผู้หญิงนี่มันลำบากเนอะ นายว่าไหม" เมื่อก่อนเธอรับงานถ่ายแบบเดินแบบได้แต่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลยเพราะไอ้รอยบ้าๆ พวกนี้ทำให้เธอขาดรายได้ เธอจึงคิดค่าเสียหายกับเขาหนักหน่อย ที่เขาทำรอยทั้งหมดคงเพราะไม่อยากให้เธอไปรับงานถ่ายแบบเธอพอจะเดาออก ก็เลยไม่อยากพูดอะไรมากแค่คิดค่าตัวแพงขึ้นก็โอเค..

"ใช่ครับ ค่อนข้างลำบากเลย" ไหนจะต้องแต่งหน้า ขัดผิวเข้าสปาดูแลตัวเอง สิ่งที่หญิงสาวเป็นทำให้เขาเหนื่อยตาม

ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

เมื่อมาถึงเธอก็เดินเข้าไปในห้างแต่แอบยืนรอให้บอดี้การ์ดหนุ่มขับรถออกไป เมื่อเขาออกไปแล้วเธอก็วิ่งออกมาเรียกแท็กซี่ด้านนอก เธอทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง ที่ทำทั้งหมดก็เพื่อให้มาเฟียหนุ่มเชื่อว่าชีวิตของเธอก็แค่เดินห้างไปวันๆ เบื้องหลังที่เธอเป็นอยู่ไม่ได้สวยหรูอย่างที่เธอสร้างขึ้น..แต่ความจริงชีวิตของเธอก็ไม่ได้มีอะไรมากแค่เดินห้างไปวันๆ จะเอาอะไรกับผู้หญิงที่ให้ค่ากับเงิน..

เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายเหตุผลให้ใครฟัง เพราะต่อให้ตะโกนดังแค่ไหน คนที่มีอคติเกลียดชังก็ไม่คิดจะรับฟังเธออยู่ดี...

มันเหนื่อยเปล่า...