ก็ไม่ได้อยากจะเป็นนางร้าย(เหมันต์&โรสริน)

ร้อนเงิน(ไม่มีทางเลือก)

เวลาบ่ายโมงตรง โรสรินรวบรวมความกล้าโทรหาเขาและแน่นอนว่าเขาไม่รับ เขามีสิทธิ์โทรหาเธอได้เพียงฝ่ายเดียว เมื่อคิดอะไรไม่ออกเธอก็ตัดสินใจออกไปทำธุระข้างนอก

วิรุฬห์บอดี้การ์ดหนุ่มที่ต้องดูแลเธอเป็นคนขับรถมาส่งหญิงสาวที่หน้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง โรสรินบอกกับเขาว่าญาติป่วยท่าทางร้อนรนของเธอทำให้เขาเชื่อและยอมทำตามที่เธอบอก คือเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ โรสรินเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากสามารถสะกดผู้ชายหลายคนให้หลงใหลได้ง่ายๆ ตัววิรุฬเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เขาไม่มีสิทธิ์เพราะเธอเป็นผู้หญิงของเจ้านาย มีใครหลายคนหมายปองที่จะได้ครอบครองเธอแต่มันไม่ง่ายที่จะได้ดอกฟ้ามาครอบครอง

วิรุฬห์รอหญิงสาวอยู่หลายชั่วโมงแต่ก็ไม่เห็นว่าเธอจะออกมา

คอนโดหรูชั้นห้าสิบห้า

หญิงร่างบางใบหน้ามีรอยฝ่ามือขนาดใหญ่และรอยช้ำตรงมุมปาก เธอกำลังประคบเย็นให้กับริมฝีปากบวมช้ำ หญิงสาวยังคงฝืนยิ้มให้กับตัวเองในกระจก ชีวิตของเธอไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบกว่ามันจะผ่านมาได้แต่ละวันช่างยากเย็นเหลือเกินโชคดีที่วันนี้เธอเอาตัวรอดมาได้แต่ก็เจ็บตัวไม่น้อย เธอจะต้องอดทนเพื่อรักษาสิ่งที่สำคัญเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอทุกคนก็คงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้ เธอเป็นตัวกาลกิณีสำหรับทุกคนจริงๆ

ถึงวันของฉันเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคืนพวกแกให้สาสม...ตอนนี้เธอทำได้แค่สะสมความแค้นนี้เอาไว้ เธอไม่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดมันเป็นใคร เธอสัญญาว่าถ้าเธอได้เจอมัน เธอจะเอาคืนมันให้สมกับสิ่งที่มันทำ จะต้องไม่มีใครตายเพราะเธออีก ตั้งแต่ที่เธอเกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิต เธอก็ไม่เคยไม่เคยร้องไห้ให้กับเรื่องใดๆ ไม่ว่ามันจะหนักหนาแค่ไหนเธอก็ไม่เคยร้องไห้ให้กับมันเลยสักครั้ง ชีวิตของเธออยู่กับความเข้มแข็งแม้จะถูกมองว่าร้ายเพราะหลายครั้งที่เสียใจเธอก็ไม่มีน้ำตา...แต่เธออยากจะบอกทุกคนว่านางร้ายคนนี้ก็เจ็บปวดเป็นเหมือนกันแต่เธอแค่แสดงออกในมุมที่แตกต่าง คนที่ไม่ร้องไห้ใช่ว่าจะไม่เสียใจ...

บอกตัวเองให้กลับมาเข้มแข็งดังเดิม

เวลาหกโมงเย็น โรสรินขึ้นมารอมาเฟียหนุ่มที่ชั้นบนสุด ตอนนี้อาการไข้ของเธอหายเป็นปริดทิ้ง ต่อให้ป่วยเธอก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีเพื่อเงิน

ร่างบางสวมชุดนอนสายเดี่ยวสีแดงรอเขาอยู่ในห้องนอนสุดหรู ทำไมนะทำไมชีวิตเธอถึงมีแต่เรื่อง ทำไมมันถึงไม่ดีขึ้นสักที แม้นจะถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีมาเป็นร้อยๆ ครั้งแต่เธอจะไม่ล่ะทิ้งเป้าหมายที่จะเดินไป สักวันมันจะต้องเป็นวันของเธอ ที่เธอต้องร้ายก็เพราะสิ่งรอบข้างที่เธอต้องเจอ ความกดดันหลายๆ อย่างทำให้เธอไม่มีทางเลือก

"หายดีแล้วหรือไง" ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

โรสรินเดินเข้าไปช่วยเขาถอดเสื้ออย่างรู้งาน เธอรู้ว่าหน้าที่ของเธอคืออะไร

"หน้าของเธอไปโดนอะไรมา" เขาสังเกตเห็นว่าตรงมุมปากของเธอมีรอยช้ำ ซึ่งมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอ เขาถึงได้ให้คนคอยตามเธอไป

"โรสตบแย่งเสื้อกับผู้หญิงในห้างค่ะ ตบกันไปตบกันมา สภาพก็อย่างที่เห็นค่ะ"

"แล้วลูกน้องฉันอยู่ไหน ทำไมไม่เข้าไปช่วย" เธอคงคิดว่าเขาโง่ ครั้งแรกเขาอาจจะเชื่อแต่ครั้งนี้เขาไม่เชื่อ มีหลายเรื่องที่เขาปิดบังเธอแต่ก็มีหลายเรื่องที่เขาไม่เคยปิดบัง แต่เธอกลับปิดบังเขาทุกเรื่อง เขาไม่รู้ว่าความจริงแล้วตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นแบบไหน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องไปสนใจ

"โรสให้รอข้างล่างค่ะ เหมันต์ไม่ต้องห่วงนะคะ โรสจัดการทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง เหมันต์อยากให้โรสนวดให้ไหมคะ มาม่ะเดี๋ยวโรสนวดให้นะคะ" เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ห่วงเธอหรอก คงแค่สงสัย

"หายไข้มาก็เหงี่..เลยหรือไง" ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วงุนงง อาการนี้คือเธอกำลังจะขออะไรจากเขา

"ก็คุณเหมหล่อ เป็นใครจะไม่อยากคะ เมื่อคืนโรสป่วยโรสไม่ได้ทำหน้าทีที่ดี วันนี้โรสจะปรนนิบัติคุณเหมให้เต็มที่" แม้เธอจะดูเหมือนผู้หญิงกร้านโลกแต่เขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ แต่เธอไม่ได้ให้ความสำคัญกับสิ่งที่เสียไป

"อยากได้อะไรล่ะ" เขารู้ทันเธอเสมอ

"เหมันต์รู้! ว้าแย่จังเหมันต์รู้ทันโรสตลอดเลย"

"พูดมาเร็วๆ"

"โรสต้องการใช้เงินค่ะ เหมพอจะโอนให้โรสสักห้าล้านก่อนได้ไหมคะ หักจากเงินเดือน เดือนหน้าก็ได้ค่ะ" ของแบรนด์เนมที่เขาซื้อให้เธอทยอยขายไปจนจะหมด ตอนนี้เหลือแค่กระเป๋า จะขายก็กลัวเขาสงสัยเพราะใบนี้เขาเลือกให้

"เอาไปทำอะไร" สำหรับเขามันไม่ได้เยอะ แต่มันควรมีเหตุผลที่จะให้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอขอเขา และมันก็จบด้วยมุกเดิมๆ

"ญาติโรสป่วยหนัก ต้องใช้เงินก้อนรักษา เหมก็รู้ว่าโรสเป็นที่พึ่งของครอบครัว" สวยไม่พอใจดีด้วย

"ป่วยเป็นอะไร"

"เป็น เป็นโรคมะเร็งค่ะ"

"มะเร็งอะไร"

"มะเร็ง มะเร็งปอดค่ะ"

สายตาจับผิดของเขาทำให้เธอลุกลี้ลุกลน

"ครั้งนี้ฉันไม่ให้" ดูก็รู้ว่าเธอโกหก ถ้าเขาโง่เขาคงไม่มายืนอยู่จุดนี้

"ทำไมคุณเหมใจร้ายจังล่ะคะ โรสไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้วจริงๆ งานก็ไม่ได้ทำเดินแบบงานละครก็รับไม่ได้ เหมไม่ยอมให้โรสไป พอโรสร้อนเงินเหมก็ไม่ช่วย จะให้โรสทำยังไงล่ะคะ หรือจะให้โรสกลับไปทำอาชีพเดิม" เธอคิดไว้แล้วว่าครั้งนี้ต้องยาก เธอหลอกเขาไม่ได้

"เพราะเธอโกหกฉันไงโรส"

"โรสไม่เคยโกหกนะคะ สองปีที่ผ่านมาโรสจริงใจต่อคุณมาตลอด โรสเสียใจที่คุณพูดแบบนั้น ใช่สิคะโรสมันก็แค่ผู้หิวเงิน คุณเองก็มองโรสเหมือนที่ทุกคนมองใช่ไหมคะ" ไม่ได้ตัดพ้อแต่คือความในใจ

"ฉันจะให้ก็ต่อเมื่อเธอมีหลักฐานการรักษาจริงๆ" เขาไม่รู้ว่าเธอติดการพนันหรือเปล่าคงต้องให้ลูกน้องคอยตามไปดู

"เหมันต์ใจร้าย วันนี้โรสยังไม่หายป่วย ปวดหัวตั้งแต่บ่าย" เมื่อไม่ได้เงินอาการป่วยก็มา เธอจะป่วยสักอาทิตย์สองอาทิตย์

"ฉันจะทำให้เธอปวดไปทั้งตัว โรส" พูดจบเขาก็ก้มลงอุ้มเธอขึ้นมา

"ว๊ายยย!!! คุณเหมจะทำอะไรคะ" เงินก็ไม่ได้ยังต้องมาเสียตัวอีก

"ฉันจะทำโทษผู้หญิงที่ติดการพนันอย่างเธอ"

"ตะติดการพนัน? โรสไม่ได้ติดการพนันนะคะ คุณเหม" เธอดิ้นไปมาสุดท้ายก็ไม่ได้ผล เขาพาเธอมาที่ห้องน้ำส่วนตัว

"ถอดเสื้อผ้าแล้วลงอ่างกับฉัน" ไม่ใช่คำพูดแต่เป็นคำสั่ง ร่างใหญ่เปลือยเปล่าเดินลงไปรอเธอในอ่าง เขาเป็นบุรุษเพศที่สมบูรณ์แบบหล่อเหลาไปทุกส่วน ส่วนไหนควรใหญ่ก็ใหญ่

มุมน่ารักเขาก็มีแต่มุมร้ายๆ เยอะกว่า เขาคือผู้ชายหล่อแต่เลว แต่ผู้หญิงก็มักจะตกหลุมรักผู้ชายเลวๆ หนึ่งในนั้นต้องไม่ใช่เธอ หญิงร้ายชายเลวมันไม่เหมาะสมกันหรอก เธอขอผ่านไปก่อน

"น้ำอุ่นไหมคะ โรสอยากแช่น้ำอุ่น" ไม่ใช่ห้องตัวเองแต่ก็อยากเรื่องมาก

"อย่าเรื่องมาก รีบถอดแล้วลงมา" ไหล่กว้างขยับไปเปิดน้ำอุ่น ถึงปากจะด่าแต่ก็ทำให้

โรสรินถอดชุดนอนไม่ได้นอนออก เธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน มีเพียงจีสตริงตัวจิ๋วลายลูกไม้สีแดง ดวงตาของความคนกำลังจ้องมองเธออยู่วาววับไปด้วยแรงปรารถนา