ก็ไม่ได้อยากจะเป็นนางร้าย(เหมันต์&โรสริน)

ไม่สบาย(ให้หมอมาฉีดยา)

ภายในห้องนอนขนาดกว้าง

ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะพาเธอมานอนพักบนเตียงเขาได้พาเธอเข้าไปอาบน้ำล้างตัวใส่เสื้อคลุมออกมานอนพักบนเตียง

ใบหน้าสวยหวานนอนหันหลังให้เขา ตั้งแต่ที่เขาอุ้มเข้ามาเธอแทบไม่คุยอะไรกับเขา จากคนที่พูดมากก็กลายเป็นเงียบ เงียบจนอีกฝ่ายทำตัวไม่ถูก ปกติเธอจะใช้ชีวิตเหมือนนางร้ายในละคร คือทำตัวน่ารำคาญได้ทั้งวัน

"ดีขึ้นหรือยัง" คำถามสั้นๆ เปล่งออกมาจากริมฝีปากของเขา มันสั้นจนไม่รู้ว่าห่วงหรือแค่อยากรู้

"ปวดหัวนิดหน่อย" โรสรินขยับนอนตัวตรง ที่เธอไม่ค่อยพูดเพราะสำลักน้ำจนเจ็บคอ แค่พูดก็แสบคอไปหมด

ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่นานหมอก็เดินเข้ามา ไม่ใช่ใครที่ไหนหมอที่ว่าคือบดินทร์เจ้าของคฤหาสน์บ้านบดินทร์

"มึงไปทำท่าไหนวะ โรสถึงได้ตกน้ำ" บดินทร์มองหน้าเพื่อนก่อนจะหันไปมองคนป่วย เธอเงียบขนาดนี้คงอาการหนักอยู่ บดินทร์เป็นหมอประจำแก๊งเขาเรียนจบคณะแพทยศาสตร์ แต่เลือกที่จะมาเป็นมาเฟียผลิตยาเคมี

"ท่ายากหน่อย" คำสั้นๆ ที่ชวนให้คิดไปไกล

"ท่ายากในน้ำ ว่างั้น" บดินทร์เดินผ่านเพื่อนเข้ามาหาหญิงสาวเห็นเธอหน้าซีดเขาก็ตกใจเล็กน้อย สูตรยาที่เธอให้เขาวันนี้ทำให้เขารู้ว่าเธอสำคัญ ยังไงก็ต้องเก็บเธอไว้เรื่องนี้เพื่อนเขามันคงรู้ดี

"น้องโรสปวดหัวหรือเปล่า พี่จะฉีดยาให้ นอนพักผ่อนสักคืนก็คงดีขึ้น" ชายหนุ่มแตะลงที่แขนของเธอเบาๆ เธอเริ่มจะตัวร้อนคืนนี้น่าจะไข้ขึ้น

"ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ แล้วโรสก็เจ็บคอ" เธอคิดว่าเขาเป็นแค่หมอผสมยาเคมีเสียอีก อย่างที่เธอเคยบอกถึงบดินทร์จะดูร้ายแต่ก็ยังดีกว่าเพื่อนๆ ของเขา อย่างเช่นผู้ชายหน้ายักษ์คนนั้น เขาเป็นคนทำเธอป่วยขอโทษสักคำก็ยังไม่มี

บดินทร์พยักหน้าให้เธอ มือใหญ่หยิบหูฟังแพทย์และอุปกรณ์อื่นๆ ออกมาจากกล่อง ชุดคลุมที่เธอใส่ถูกแหวกออกเล็กน้อยแต่เนื่องจากเธอหน้าอกใหญ่ก็ทำให้เขาเห็นส่วนที่พ้นออกมา แต่บดินทร์ก็นิ่งมากเขาคงเห็นมาจนชินชา

"นั่นมึงจะทำอะไร" คนที่ยืนอยู่ไม่ไกลพูดขึ้น

"มึงไม่ใช่หมอก็หุบปาก ถ้าไม่อยู่นิ่งๆ ก็ออกไป" เขาแค่จะฟังเสียงหัวใจตรวจอาการเบื้องต้นก่อนจะฉีดยา มันจะอะไรนักหนา

"กวนตีน" ไม่ยอมออกไปแต่เดินเข้ามาดูใกล้กว่าเดิม

โรสรินพยายามไม่เงยหน้าขึ้นมองเขาเธอนอนนิ่งๆ ให้หมอบดินทร์ตรวจอาการดึงเสื้อลงอีกเล็กน้อยเพื่อให้หมอบดินทร์ตรวจได้สะดวก จากที่เห็นแค่เนินอกก็กลายเป็นเห็นเกือบครึ่งเต้า ดวงตาของหมอบดินทร์ลุกวาว แต่ยังไม่ทันจะได้มองมือใหญ่ของเหมันต์ก็มาดึงขึ้นพร้อมกับมองคนบนเตียงด้วยสายตาคาดโทษ

"อะไรของมึงวะ เกะกะจริงๆ ถ้าจะวุ่นวายขนาดนี้ มึงมารักษาเองเลยไหม" จะหยิบเข็มฉีดยามันก็จ้องซะ เกะกะจริงๆ

บดินทร์หยิบเข็มออกมา เขาเลือกฉีดที่แขนเพราะถ้าฉีดที่อื่นกลัวว่าจะไม่ได้ฉีด ไอ้เพื่อนตัวดีมันยืนจ้องเขาตาเขม็ง อีกไม่นานโรสก็จะตกเป็นของเขา มันจะหวงทำไม ไม่ใช่ว่าเขาจะแย่งมา แต่เป็นเพราะมันไม่เอาเธอเอง เรื่องนี้เขาคิดว่าจะลองคุยกับเพื่อนดู คิดว่าคงไม่มีปัญหา

"เรียบร้อยครับน้องโรส ช่วงนี้ก็พักผ่อนไปก่อนนะ งดกิจกรรมโลดโผน" คำหลังเขาหันไปคุยกับเพื่อน

"เข้าใจไหมไอ้เหม ช่วงนี้น้องโรสต้องพักผ่อน มึงก็เบาๆ ลงหน่อยรอยฟันมึงเต็มแขนน้องเขาไปหมดแล้ว นี่มึงเป็นมาเฟียหรือเป็นหมาวะ ออกไปคุยกับกูหน่อย"

บดินทร์หันไปคุยกับเหมันต์ก่อนจะหันกลับมาคุยกับโรสริน "พี่ไปก่อนนะครับน้องโรส" เห็นรอยที่คอกับที่แขนของเธอเขาก็แอบสงสารเธอเล็กน้อย เสียดายของช้ำหมด ถ้ามาอยู่กับเขาจะให้นอนนิ่งๆ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม

ทั้งคู่เดินออกไปคุยกันด้านนอก

เค้าเตอร์บาร์ด้านนอก

บดินทร์ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวนั่งหันหลังอยู่ขอบบาร์ ส่วนเหมันต์สวมเสื้อคลุมอาบน้ำนั่งอยู่ไม่ไกล

"กูอยากคุยกับมึงเรื่องโรส" บดินทร์พูดขึ้น ใบหน้าหล่อเข้มของเหมันต์เงยขึ้นมองเพื่อนด้วยท่าทางไม่พอใจ

"มีเหี้ยไร" น้ำเสียงของเขาติดรำคาญ

"อีกสองเดือนมึงก็จะแต่งงาน มึงคงไม่คิดจะเก็บโรสไว้หรอกใช่ไหม" โรสเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เพื่อนเขาเลี้ยงเอาไว้ ปกติมันเรียกใช้บริการเสร็จแล้วก็ไล่กลับ

"มันเรื่องของกู" สั้นๆ ห้วนๆ

"อ้าวไอ้นี่ กูรู้ว่าเรื่องของมึง แต่กูอยากรู้ว่ามึงจะเอายังไงต่อไป ช่วยตอบคำถามกูให้เหมือนคนหน่อยได้ไหม พูดพ่อมึงสั้นชิป" แทบจับใจความไม่ได้ โรสอยู่กับมันมาตั้งสองปีได้ยังไงวะ ส่วนเมียมันในอนาคตก็เตรียมรับกรรม

"ครบสองปีกูก็จะปล่อย"

"ก็อีกไม่กี่เดือนนะสิ แล้วถ้ากูจะขอเลี้ยงโรสต่อจากมึง มึงจะว่าอะไรไหม ปกติพวกเราก็ใช้ผู้หญิงคนเดียวกันบ่อยครั้ง มึงคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้ากูจะขอเลี้ยงโรสต่อจากมึง" แววตาที่จ้องมองมาแทบลุกเป็นไฟมันคือแววตาสังหาร ถ้าเขาไม่ใช่เพื่อนเขามั่นใจว่ามันเอาปืนเป่าหัวเขาไปแล้ว

"กูให้มึงพูดอีกที" ดวงตาวาวโรจน์คล้ายว่าอยากสังหารคน

"กู กูไม่เอาก็ได้ถ้ามึงไม่ให้ กูแค่อยากเลี้ยงเธอไว้ใช้งานในห้องแล็บเท่านั้น มึงก็รู้ว่าโรสมีความสำคัญกับพวกเราและกูก็มั่นใจว่าโรสจะช่วยเราได้ ต้องเก็บเธอไว้"

ใบหน้าของเหมันต์เครียดตึง เขาดูใช้ความคิดกว่าทุกครั้ง

"กูยังไม่คิดจะปล่อยเธอไป" เขามีเหตุผลในแบบของเขาและไม่จำเป็นต้องอธิบายให้มันฟัง

"อ้าว อะไรของมึงวะ เมื่อกี้บอกจะปล่อย แล้วมึงจะให้เธออยู่ยังไง อยู่เป็นเมียลับๆ หลบๆ ซ่อนๆ มึงคิดว่าเมียมึงจะยอมหรือไง " เขาไม่เคยคุยกับว่าที่เมียของเพื่อน คนนี้มาเร็วเคลมเร็ว ได้ข่าวว่าเป็นคนที่มันตามหามานานไม่รู้ว่าพลัดพรากกันมาตั้งแต่ชาติไหนถึงได้มาเร็วเคลมเร็ว เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นมายังไง เรื่องนี้มันไม่ได้มาปรึกษาเพื่อน

"ก็ให้เธออยู่อย่างที่เป็นอยู่"

"มันเป็นไปไม่ได้ กูรู้ว่ามาเฟียอย่างมึงจะมีเมียกี่คนก็ได้แต่ผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ใช่โรส" โรสรินไม่ใช่ผู้หญิงที่ควบคุมง่ายเขามั่นใจและอาจจะรวมถึงเมียมันในอนาคตด้วย

"เรื่องของกู กูจัดการเองได้"

"มึงฟังกูนะ มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าเมียมึงเป็นเหมือนน้องเทียเมียไอ้หยาง มึงคิดดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่มึงก็โรสที่ต้องตาย" คนที่เขาพูดถึงคือหนึ่งในกลุ่มเพื่อน ตอนนี้กลายเป็นมาเฟียกลัวเมียไปแล้ว เมียมันโหดมากจริงๆ

"มันไม่มีทางเหมือน กูควบคุมผู้หญิงทุกคนได้ กูไม่ได้โง่เหมือนไอ้หยางที่จะกลัวเมียเหมือนมัน" มันไม่มีวันนั้นหรอก มีแต่คนโง่เท่านั้นที่กลัวเมีย เขาควบคุมแพรไพรินได้และแน่นอนว่าเขาควบคุมเธอได้ดี เธอจะเชื่อฟังทุกอย่างที่เขาพูด ส่วนโรสรินก็ไม่ใช่เรื่องยาก

"มึงอย่าเพิ่งมั่นใจสิวะ ผู้หญิงบางคนดูนิ่งๆ แต่ข้างในอาจจะไม่ใช่อย่างที่มึงคิด ยิ่งพวกเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ยิ่งน่ากลัว กูอยากให้มึงคิดดีๆ ให้โรสมาอยู่กับกูดีกว่า กูสัญญาว่าจะเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี"

"ออกไปจากห้องกู" เหมันต์ไม่ได้ให้คำตอบเพื่อนแต่เลือกจะไล่เพื่อนออกไป

"กูจะรอคำตอบจากมึง" พูดจบบดินทร์ก็เดินออกไป

หลังจากที่เพื่อนกลับไปเหมันต์ก็นั่งดื่มคนเดียว ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงยากที่จะคาดเดา