ก็ไม่ได้อยากจะเป็นนางร้าย(เหมันต์&โรสริน)

โรสป่วยอยู่(ขอพักก่อนได้ไหมคะ)

เช้าวันรุ่งขึ้น

เตียงนอนนุ่มขนาดใหญ่ ร่างบางตื่นมาด้วยความรู้สึกรำคาญ เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างกำลังรบกวนเธออยู่

ดวงตารีเล็กปรือตาขึ้นก็พบว่ามีศีรษะของใครบางคนกำลังซุกหน้าลงกับทรวงอกอวบของเธอ แรงดูดที่ปลายยอดทำให้เธอทั้งเสียวทั้งรำคาญ ตัวเธอยังมีไข้อ่อนๆ แต่ถูกรบกวนตั้งแต่เช้า

"อือ.." มือเล็กผลักหน้าเขาออกจากทรวงอกอวบในขณะที่ยังหลับตาอยู่ เธอแกล้งทำเป็นละเมอ

จ๊วบ! จุกชมพูหลุดออกจากริมฝีปากหยักจนเกิดเสียง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเธอหลับอยู่ ใบหน้าหล่อซุกลงอีกครั้งแต่ก็ถูกเธอผลักหน้าออกพร้อมกับพลิกตัวนอนหันหลัง

"โรสเธอตื่นแล้วใช่ไหม" เสียงแหบก้มลงถาม เธอเงียบไม่ตอบ "ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว"

ร่างสูงขยับให้ลำตัวแนบชิดกับสะโพกงอน ตั้งใจให้ท่อนเนื้อกลางกายทิ้มก้นของเธอ

"อือ" ร่างบางขยับออก เธอต้องหาทางเอาตัวรอด

"เช้านี้ไหวไหม ฉันอยากเอา" พูดตรงๆ ไม่มีอ้อมค้อม ให้ไม่ให้ก็จะเอา ลำเอ็นอวบใหญ่ถูเสียดสีไปมากับช่องทางรักของเธอถูไปสักพักก็มีน้ำหล่อลื่นออกมาจนเกิดเสียงฉ่ำแฉะ "อืม..แฉะแล้ว เอาเลยนะ" เซ็กส์ทำให้น้ำเสียงเขาอ่อนลง

"อ๊ะ! ไม่ได้ค่ะ โรสป่วยอยู่" แม้จะมีอารมณ์ร่วมแต่เธอรับมือกับเขาไม่ไหวจริงๆ ถ้าเขาเหมือนคนปกติเธอจะไม่ว่าอะไร เซ็กส์ของเขาสามารถทำให้คนป่วยอย่างเธอตายได้เลย

"ฉันจะช่วยให้เธอหายป่วย" สองมือใหญ่สอดลึกเข้าไปบีบเคล้นอกอวบอิ่ม ปัดปลายนิ้วขยี้เม็ดทับทิมสีสด จุดเชื่อมส่วนล่างยังคงถูกเสียดสีไปมา

"อื๊อ โรสขอพักก่อนได้ไหมคะ โรสไม่ไหวจริงๆ" คืนก่อนเขาก็ทำเอาเธอเหนื่อยล้าไปหมด

"ฉันจะเอาเข้าแค่สิบนาที แล้วเธอค่อยทำให้มันแตกในปากเธอ" เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยลดความซาดิสม์ในตัวเขาได้

"โรสรู้สึกตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้ ขอโรสพักก่อนนะคะ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองเอามือมาแตะที่หน้าผากโรสดูสิ" มันจะไม่จบแค่เขาพูดนะสิ เธออยู่กับเขามาทำไมจะไม่รู้ สิบนาทีของเขาคือหนึ่งชั่วโมงนับจากนี้ เธอต้านแรงเขาไม่ไหวหรอก

"ถ้าเธอไม่ได้ป่วยจริงฉันจะลงโทษเธอให้หนัก" เหมันต์ยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากมนก็พบว่าร้อนอย่างที่เธอพูดจริงๆ แต่คนอย่างเขาก็ไม่ใช่คนที่ยอมใครง่ายๆ มือหนาจับมือเล็กมาแตะลงที่ท่อนเนื้อกลางกายแต่เธอก็รีบดึงมือกลับ

"โรสไม่ไหวจริงๆ ค่ะเหม แค่แรงจะลุกขึ้นนั่งยังไม่มี" เขาถอนหายใจแรงจนเธอได้ยิน แต่แล้วยังไงเธอป่วยอยู่เห็นใจกันบ้างสิ เธอเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ ขอพักบ้างได้ไหม

"เธอคิดว่าเธอขัดฉันได้เหรอโรส ถ้าฉันอยากได้ก็ต้องได้และอารมณ์ฉันก็อยู่ในจุดที่หยุดไม่ได้" คนหล่อหน้าตึงแต่ปกติก็ตึงอยู่แล้ว ร่างสูงลุกขึ้นนั่งดึงผ้าห่มลงให้เธอดูว่าอารมณ์เขาตอนนี้อยู่ในระดับไหน ลำเอ็นใหญ่เหยียดแข็งตรงราวกับจะปริแตก เขาไม่เคยต้องอดทนกับเรื่องนี้

"โรสไม่ไหวจริงๆ แต่ถ้าคุณอยากจะติดไข้หวัดจากโรสก็เชิญค่ะ" รู้ว่าขัดไม่ได้เธอจึงต้องยกเรื่องไข้หวัดมาอ้าง คิดว่าเขาคงยอมปล่อยให้เธอได้พัก

ในจังหวะที่เขากำลังคิดชั่งใจว่าจะทำหรือไม่ทำ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...

ครืด..ครืด..

ร่างสูงลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางฟึดฟัดไม่พอใจ ก้มลงหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์

(ครับน้องแพร) น้ำเสียงที่เขาใช้สื่อสารกับคนในโทรศัพท์ต่างจากที่พูดกับเธอชัดเจน

(เย็นนี้เหรอครับ พี่มีงาน คงไม่ได้เข้าไปทานข้าวที่บ้าน ได้ครับฝากมากับคนขับรถของพี่ก็ได้ครับ) เสียงของเขาลับหายเข้าไปในห้องน้ำ

คนที่นอนจับไข้อยู่ แอบฟังที่เขาพูดแต่ก็ได้ยินไม่ชัด เธอไม่รู้ว่าเขาคุยกับใคร คิดว่าตัวเองคงหูฝาดเพราะพิษไข้ คนอย่างเหมันต์ไม่มีทางคุยดีกับใครหรอก เธอคงหูฝาดไปนั่นแหละ ตอนนี้ยังเช้าอยู่และเธอเองก็เพลียมาก ขอหลับพักผ่อนอีกสักงีบ..

เวลาแปดโมงเช้า

คนที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงที่ดังอยู่ข้างหู เธอปรือตาขึ้นมองก็พบว่าเป็นป้าอุ๊ เป็นป้าแม่บ้านประจำที่นี่

"คุณโรสตื่นแล้วเหรอคะ ป้าเอาข้าวต้มมาเสิร์ฟค่ะ ทานสักหน่อยนะคะจะได้กินยา" ป้าอุ๊อยู่ที่นี่มานาน เรียกได้ว่าตั้งแต่มาเฟียหนุ่มมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ รวมๆ ก็หลายปีแล้ว คุณโรสเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้อยู่ที่นี่ เหมือนเธอจะโชคดีแต่ความจริงไม่อาจรู้

"ขอบคุณค่ะป้า โรสขอลุกไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวออกมาทาน" เธอยังไม่ได้แปรงฟันเลยกับข้าวก็มาจ่อถึงปาก ที่นี่มีเชฟประจำอยู่ที่ครัว อยากกินอะไรก็แค่สั่ง เรียกว่าความสะดวกครบครันไม่ต้องออกไปไหน ที่นี่ไม่เหมือนคอนโดแต่เป็นเหมือนบ้านหลังใหญ่

"คุณเหมบอกว่าคุณโรสไม่สบาย ป้าว่าอย่าเพิ่งอาบเลยนะคะ ล้างหน้าแปรงฟันก็พอ"

"ค่ะ" เธอลุกเดินไปห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล ใช้เวลาไม่นานก็เดินออกมา

กับข้าวที่นี่รสชาติดีทุกอย่าง เขาให้เธอเข้าออกที่นี่ได้ทุกเมื่อแต่เธอไม่ค่อยขึ้นมาเพราะลูกน้องเขาค่อนข้างเยอะ เหนื่อยที่ต้องปั้นหน้า ออกไปผจญภัยท่องโลกกว้างดีกว่า

ความจริงอาการเธอดีขึ้นแล้วแต่แกล้งทำเป็นป่วยหนัก ลิปไม่ทาให้ปากดูซีดๆ เข้าไว้ คอที่ว่าเจ็บก็หายแล้วแต่เธอยังทำเป็นไออยู่ตลอด จะไอจนกว่าทุกคนจะเชื่อจะได้ไปบอกเจ้านายว่าเธอป่วยจริง

คนป่วยนอนซมไม่ไปไหน เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าทำให้เธอดีดตัวลุกขึ้น ทุกสายที่จะโทรมาหาเธอได้ คือสายสำคัญเพราะเธอไม่ให้เบอร์ใครมั่วซั่ว

โรสรินหันมองซ้ายขวาจากนั้นก็เดินไปก้มหยิบโทรศัพท์เดินเข้าไปคุยในห้องน้ำ ผ่านไปห้านาทีเธอก็เดินออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย ร้อนรนยิ่งกว่าไข้ขึ้น สองเท้าเล็กเดินวนไปมา ร้อนยิ่งกว่าไข้ขึ้นตอนนี้คือร้อนเงิน

เธอต้องการเงิน และมันก็เป็นเงินจำนวนมาก ความกดดันเริ่มคืบคลานเข้ามาอีกครั้ง..เธอจะทำยังไงดี ถ้าขอเงินจากเขาอีกเขาต้องสงสัยแน่ๆ แต่ครั้งนี้มันจำเป็นจริงๆ