ดอกรักนอนซมอยู่ถึงสามวัน และก็ได้บุรุษพยาบาลหน้าหล่อคอยเฝ้าไข้ไม่ห่าง พร้อมกับคนที่อยากรับบทเป็นพยาบาลตัวน้อยมาเกาะประตูรอคุณแม่อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาในช่วงเย็นก็พบกลับแผ่นหลังกว้างกำลังสอนการบ้านเด็กน้อยอย่างใจดี เธอมองภาพนั้นด้วยความตื้นตัน
“คุณแม่ตื่นแล้ว” ร่างเล็กวิ่งสับขาสั้น ๆ มายังเตียงกว้างทันที ดอกรักรู้สึกดีขึ้นตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ไม่รู้เป็นเพราะความเหนื่อยสะสมหรือเป็นเพราะฤทธิ์ยาทำให้เธอยังรู้สึกมึน ๆ อยู่บ้าง แต่เมื่อได้พักผ่อนอีกวันอาการเหล่านั้นก็ดีขึ้นมาก
ฟอด ฟอด
ปากนิ่มประทับลงแก้มกลมสองข้างด้วยความคิดถึงและห่วงหา เด็กน้อยที่ถูกหอมแก้มก็ดีใจจนหัวเราะคิกคัก
“แม่ป่วยหลายวันเลยหนูเหงาไหมคะ”
“ไม่เหงาเลยค่ะ”
“หืม” ดอกรักแปลกใจกับคำตอบ เพราะแม้ว่าเธอจะไม่ได้ป่วยบ่อยแต่ร่างกายเธอก็ไม่ใช่มนุษย์เหล็กที่จะไม่เจ็บป่วยเลย และทุกครั้งที่หายไข้ลูกสาวก็จะวิ่งงอ
