1 ไม่มีทางเลือก (2)
1410 Words
ช่อใบบัวลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขา เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนจะลงมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าด้วยมือไม้สั่นเทา ยิ่งพอเผลอมองสบตาคมวาววับที่จับจ้อง มือบางก็ยิ่งสั่นไปกันใหญ่ ลนลานจนน่าขำ แต่กระนั้นเธอก็พยายามทำตามคำสั่งของเขาจนแล้วเสร็จ
เรือนร่างงดงามเปลือยเปล่า เย้ายวนชวนมอง น่าหลงใหล ธันวายอมรับว่าเธอสวย เซ็กซี่ แต่ความงามแบบนี้ เขาเจอมานักต่อนักแล้ว ทว่า ช่อใบบัวมีบางอย่างที่กระตุ้นสัญชาตญาณความเป็นชายได้มากกว่าคนอื่น
เธอใสซื่อ อ่อนโยน น่าแกล้ง เป็นเหยื่อที่นักล่าชื่นชอบ สายตาตระหนกแกมหวาดหวั่น ท่าทางตื่นกลัวแต่จำต้องสยบยอมโดยมิอาจเลี่ยงหลบ เธอเป็นเหยื่อที่แสนอ่อนแอ และสิ่งที่เธอเป็น มันทำให้เขาอยากขย้ำเธอให้จมเขี้ยว
ร่างสูงลุกขึ้นยืนตรงหน้าคนตัวเล็ก เขาย่อตัวลงเล็กน้อย เพื่ออุ้มเธอขึ้นมาแนบอก แล้วพาเธอเข้าห้องนอน
ในตอนที่แผ่นหลังเนียนแตะลงบนเตียง ช่อใบบัวใจหายแวบ
แต่เธอถอยไม่ได้แล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ถอย
ตาคู่งามพริ้มหลับลง เมื่อใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาหา เขาจูบเธออีกครั้ง และเธอก็เผยอปากรับจูบจากเขาด้วยวามเต็มใจ
ธันวาจูบอย่างหื่นกระหาย หมดเวลาใจเย็น หมดเวลาให้โอกาสเธอเปลี่ยนใจแล้ว นับจากนี้ไป เขาจะตักตวงเอาจนกว่าจะอิ่ม จะกินจนกว่าจะพอ
ช่อใบบัวฮุบเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ในตอนที่เขาถอนจูบ ร่างสาวสั่นสะท้าน เมื่อเขาซุกหน้าลงตรงลำคอระหง เขาสูดดมกลิ่นหอมกรุ่น ซุกไซ้ ลากลิ้นเลีย
ใบหน้าสาวแหงนเงย คางเล็กเชิดขึ้น สองมือที่วางอยู่ข้างลำตัวขยุ้มผ้าปูที่นอนไว้เต็มมือ
“คะ...คุณธันวา” ช่อใบบัวครางเรียกเสียงแหบพร่า ในตอนที่เขาบีบขยำเต้านมสาวเต็มสองมือ
กายสาวสั่นสะท้าน เมื่อเขาบีบฐานเต้าอวบข้างซ้าย แล้วก้มลงไปดูดเต็มปากเต็มคำ
“อื้อ...”
ช่อใบบัวครางสยิว เธอยกสองมือขึ้นมาขยุ้มเส้นผมดกหนาอย่างลืมตัว ร่างสาวบิดส่ายน้อย ๆ เธอแอ่นอกสู้ปากและลิ้นของเขา
ธันวาดูดดื่มกับความหวาน เต้านมเด้งหยุ่นสู้ลิ้น เขาดูดเลียและกัดขย้ำทั้งสองเต้าสลับไปมา เสียงครางหวาน ๆ แสนเซ็กซี่ เร่งเร้าให้เขาอยากทำกับเธอมากกว่านี้
ร่างใหญ่เคลื่อนตัวลงต่ำ ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนลงไปซุกลงตรงหน้าท้องเนียน ปาดเลียบางเบายั่วเย้าให้เธอครางสะอื้น เขาล้วงมือสำรวจกลางหว่างขาขาว สอดนิ้วเข้าไปแตะต้องจุดซ่อนเร้น หยาดน้ำหวานลื่น ๆ อุ่น ๆ ทำให้เขาพอใจ น้ำลายไหลเต็มปาก เพราะอยากชิมรสชาติของเธอ
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งคุกเข่ากลางหว่างขาขาว เขาจับข้อพับขาสองข้างยกขึ้น กางขาเธอออก แยกแย้มดอกไม้สาว ตาคมวาววับเมื่อเห็นความงดงามตรงหน้า เขาก้มหน้าลงไป แลบลิ้นแตะกลางกลีบเนื้อบานฉ่ำ ทว่าจังหวะที่กำลังจะลากลิ้นเลีย เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน
ธันวาตะโกนคำว่า แม่งเอ๊ย! อยู่ในใจ เขากัดฟันกรอด ไม่อยากรับรู้ว่าใครโทรหา ไม่อยากรับสายเลย แต่เสียงเรียกเข้าที่โทรหาเขานั้น เป็นเสียงที่เขาตั้งไว้เฉพาะมารดา หากเขาไม่รับ แม่ก็จะโทรมาไม่หยุดแน่นอน
ธันวาถอนหายใจอย่างแสนเสียดาย เขาจำต้องปล่อยมือจากเธอ หันหลังให้ แล้วลุกจากเตียง เดินออกไปรับโทรศัพท์นอกห้อง
ช่อใบบัวรีบลุกขึ้นนั่ง เธอดึงเอาผ้าห่มมากอดไว้เต็มอ้อมอก หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำโครมคราม วูบวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงนั้น
ช่อใบบัวมองบานประตูที่ปิดลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างน้อย เธอก็มีเวลาทำใจเพิ่มอีกหน่อย
…
“สวัสดีครับ คุณแม่” ธันวากดรับสายพร้อมกับดึงประตูห้องนอนปิด
“ธันวา...แม่คิดถึงลูกจังเลย
ธันวาถึงกับถอนหายใจ ความคิดถึงของแม่มักมาพร้อมกับบางอย่างที่เขาต้องทำเพื่อแม่
เสียงถอนหายใจของลูกชายทำให้คุณพิมลหัวเราะพอใจ
“คุณแม่จะให้ผมทำอะไรก็บอกมาตรง ๆ เลยครับ พอดีผมมีงานค้างต้องรีบเคลียร์ให้เสร็จ”
“งานค้างหรืออารมณ์ค้าง เจ้าตัวดี”
ธันวาอมยิ้ม “งานค้างครับ” งานดีด้วย เขาอยากสานต่องานจะแย่แล้ว
“งั้นลูกคงต้องปล่อยให้งานค้างไปก่อนแล้วล่ะ เพราะว่า ลูกต้องออกมาดินเนอร์กับแม่ภายในครึ่งชั่วโมง ตอนนี้แม่อยู่ที่ร้านอาหารแถว ๆ คอนโดลูกนี้แหละ หากลูกไม่มา แม่จะไปหาลูกที่ห้องเอง”
ธันวาอยากจะร้องไห้ ทำไมแม่ต้องมานัดดินเนอร์วันนี้ด้วยเล่า เขาไม่ว่าง เขามีงานค้าง แต่ถ้าไม่ไป แม่จะบุกมาหาถึงห้องแน่ แม่ใจดี แม่ตามใจเขา แต่บางครั้งแม่ก็เอาแต่ใจ และให้เดานะ เขาคิดว่า แม่น่าจะนัดลูกสาวใครสักคนมาให้เขาดูตัวแน่นอน เพราะแม่อยากให้เขาแต่งงาน แม่อยากอุ้มหลาน ทั้งที่พี่ชายของเขาก็แต่งงานและมีหลานให้แม่อุ้มตั้งหนึ่งคนแล้ว แต่แม่ก็ยังไม่พอใจ แม่บอกว่าอยากมีหลานเยอะ ๆ แม่มีหลานจากลูกชายคนโตแล้ว แต่แม่ก็อยากมีหลานจากลูกชายคนเล็กอีก
...
ครู่หนึ่งผ่านไป คนที่ออกไปรับโทรศัพท์กลับเข้ามายืนอยู่ปลายเตียง
ธันวากอดอก เขามองคนที่นั่งพับเพียบอยู่กลางเตียง เธอกอดผ้าห่มเอาไว้เต็มอ้อมอก ปิดของสวย ๆ งาม ๆ ซะมิด
“ฉันมีธุระ พอแค่นี้แหละ เธอกลับไปได้แล้ว”
“คุณธันวาจะไม่ทำอะไรบัวแล้วเหรอคะ”
“ไม่...” ปากบอกว่าไม่ แต่ใจอยากกระโจนใส่เธอจะแย่ แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ เพราะเขามีเวลาไม่พอ
“งั้น...บัวกลับนะคะ ขอบคุณค่ะ”
ช่อใบบัวประนมมือไหว้เขา เธอกัดฟันข่มความอาย เลิกผ้าห่มออกจากตัว แล้วลงจากเตียง เพื่อจะเดินออกไปเอาเสื้อผ้าที่กองอยู่ห้องโถงมาสวมใส่
แต่ตอนที่เธอเดินผ่านร่างสูง ข้อมือบางก็ถูกจับเอาไว้ เขารั้งเธอไม่ให้เดินไปถึงประตู
“คะ” ช่อใบบัวมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ และอายแสนอายที่ยืนโป๊เปลือยไร้อาภรณ์ต่อหน้าเขา
“เอางี้...เธอไม่ต้องทำงานกับชมพู่แล้ว ฉันจะรับเลี้ยงเธอเอง ถ้าเธอตกลง ฉันจะให้เงินก้อนหนึ่ง และหลังจากนั้นก็จะให้เงินรายเดือน”
“เอ่อ...เด็กเลี้ยงของคุณธันวา ต้องทำอะไรบ้างคะ”
“มาให้ฉันเอาทุกครั้งที่ฉันต้องการ”
“แต่บัวมีเรียน”
“ก็ส่งตารางเรียนมาให้ฉันดู ฉันจะได้ไม่กวนเธอในวันที่เธอมีเรียน”
“แล้วเงินก้อนแรกที่คุณธันวาจะให้...”
“สามแสน ฉันจะโอนให้วันนี้เลย และจะโอนรายเดือนให้ทุกเดือน เดือนละสี่หมื่นบาท แต่เธอห้ามไปมีอะไรกับคนอื่น ตลอดเวลาที่เธอเป็นเด็กเลี้ยงของฉัน เธอต้องมีฉันแค่คนเดียว เธอโอเคไหม”
ช่อใบบัวนิ่งไปครู่หนึ่ง คนสิ้นไร้ไม้ตอกอย่างเธอไม่มีทางให้เลือกมากนักหรอก ในเมื่อเธอก้าวเข้ามายืนจุดนี้แล้ว ข้อเสนอของเขาก็จะน่าดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยเธอก็รู้จักเขา แม้จะรู้จักเพียงผิวเผินก็ตาม
“โอเคค่ะ บัวจะเป็นเด็กของคุณธันวา”
คำตอบของช่อใบบัว ทำให้ธันวายิ้มอ่อนบาง เขาเสียดายเธอ อยากกินแบบเต็มปากเต็มคำ แต่กินตอนนี้ไม่ได้ และหากเขาปล่อยเธอกลับไป เธออาจจะไปหาลูกค้าคนใหม่ เขาไม่อยากให้ใครได้เธอ เขาอยากเก็บเธอไว้กินคนเดียว
*******
ฝากกดติดตาม กดหัวใจให้ไรต์ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
- Writer
