ห้องน้ำชั้น 3 ที่ไม่มีใครกล้าเข้า

ตอนที่ 2: การกลับมาของเสียงหัวเราะ

เสียงหัวเราะนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวของแพรว แม้จะผ่านมาหลายวัน

เธอไม่ได้เล่าให้ใครฟัง เพราะกลัวถูกหาว่าคิดมาก หรือทำตัวแปลกตั้งแต่ย้ายมาใหม่

แต่ใจลึก ๆ รู้ดีว่าเสียงนั้น ไม่ใช่เสียงหลอกตัวเอง — มันเป็นเสียงผู้หญิงวัยใส ราวกับหลุดมาจากกลุ่มเพื่อนที่เคยสนิทกันมาก

ทุกครั้งที่เธอเดินผ่านบันไดไปยังชั้น 3 จะรู้สึกเหมือนมี “ใครบางคน” กำลังเฝ้ามองอยู่

ไม่ใช่ด้วยความแค้น... แต่เหมือน “รอคำขอโทษ” จากใครสักคน

วันหนึ่งแพรวเดินกลับห้องช้ากว่าปกติ เห็นพี่เนยกับเพื่อนอีก 2 คนยืนอยู่หน้าห้องน้ำชั้น 3

พวกเธอเงียบกริบ สีหน้าซีด ก่อนจะพากันหันหลังกลับไปโดยไม่พูดอะไร

แพรวแอบได้ยินพี่เนยกระซิบกับเพื่อนว่า “ถ้าเสียงหัวเราะกลับมาอีก… แสดงว่าเขายังไม่ไปไหน”

“เขา? ใครกัน?” แพรวเริ่มแน่ใจว่า ที่โรงเรียนนี้กำลังซ่อนอะไรบางอย่าง และเสียงนั้นอาจเป็นกุญแจไขความลับ

คืนนั้นเธอกลับบ้านไปค้นข้อมูลในเว็บบอร์ดเก่า ๆ ของโรงเรียน

มีโพสต์เมื่อปีก่อนจากชื่อแปลก ๆ ว่า "เราขอโทษที่หัวเราะใส่เธอ แต่ไม่รู้จะทำยังไง..."

ไม่มีใครตอบกลับ... ไม่มีใครกดไลก์ หรือแชร์

แต่มีคนเข้ามาคอมเมนต์เพียงหนึ่งเดียว

“ไม่เป็นไร… เดี๋ยวเจอกันใหม่”

แพรวขนลุกซู่ มือสั่นเลื่อนหน้าจอลง

ชื่อคนคอมเมนต์คือ...ชื่อเดียวกับนักเรียนที่ “เคยหายตัวไปในห้องน้ำชั้น 3” เมื่อปีก่อน