THE FLIRT : 04
1103 Words
“คบกับฉัน”
What!!! ...เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มาขอคบฉันทั้งที่เขามีผู้หญิงในสต๊อกเป็นร้อยเนี่ยนะ เหอะ…นี่ว่าช็อกแล้วนะ ประโยคต่อไปช็อกกว่าเป็นร้อยเท่า
“ฉันจะจ้างเธอ...เป็นแฟนฉัน อยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย ฉันพร้อมจ่าย นะ..ช่วยฉันเถอะนะ”
“ไม่มีทาง”
ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดผลักเขาออกอย่างแรงแล้วเดินไปที่ประตูทันทีแต่เขาดันคว้าแขนฉันไว้ซะก่อน กะแล้วเชียว..ผู้ชายเจ้าชู้ตัวพ่ออย่างเขาเนี่ยนะ จะมาขอคบฉัน ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นว่าเขาเป็นยังไง..เปลี่ยนผู้หญิงยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าซะอีก
“มิณาริน เด็กกำพร้าอย่างเธอมีสิทธิ์ปฏิเสธฉันงั้นซิ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ถึงได้กล้าเดินหนีฉันแบบนี้ ห้ะ!” เขาพูดพลางกัดฟันแน่นและทิ้งท้ายด้วยการตะคอกอย่างแรง นั้นซินะ...เด็กกำพร้าแบบฉันกล้าเดินหนีเจ้าชายอย่างเขางั้นเหรอ คงไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้ซินะ แต่ไม่ใช่กับ มิณาริน คนนี้แน่นอน ฉันไม่เอาชีวิตอันสงบสุขของฉันไปทิ้งให้กับเรื่องไร้สาระพวกนี้แน่
“ใช่..ฉันไม่มีสิทธิ์ ฉันมันก็แค่เด็กกำพร้าจนๆ คนหนึ่ง ไม่ได้รวยล้นฟ้าเหมือนคุณนิ แต่จะว่าไปผู้หญิงในสต๊อกของคุณก็มีตั้งเยอะไปขอพวกเธอซิ..บางทีเธออาจจะเต็มใจช่วยคุณโดยไม่เอาเงินสักบาท และคุณก็ไม่ควรลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับคนจนๆ อย่างฉัน เพราะฉะนั้น อย่า...มา..ยุ่ง..กับ...ฉัน” ฉันตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันและย้ำประโยคสุดท้ายแบบชัดถ้อยชัดคำหวังว่าเขาคงจะเข้าใจพลางแกะมือเขาออกและหันกลับมาเปิดประตู
“ถ้าเธอกล้าก้าวขาออกจากห้องนี้ ชีวิตเธอจบไม่สวยแน่ สาวน้อย...เลือกเอาแกล้งคบกับฉันแค่สามเดือนหรือออกจากมหาลัยกะทันหัน” สิ้นเสียงเขาฉันก็หยุดกึกก้าวไม่ออกทันที เขาเอาเรื่องเรียนมาขู่ฉันงั้นเหรอ ไอ้...บ้าเอ๊ยยย ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้… ฉันจะหาคำไหนมาด่าเขาดีมันถึงจะสาสม แล้วฉันก็เสือกกลัวเขาขึ้นมาซะงั้นเพราะรู้ว่าเขาทำได้น่ะซิ..ระดับเขาจะเอานักเรียนทุนอย่างฉันออกไม่ใช่เรื่องยากเลย…
“โธ่...เว้ยยย! แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันวะ” ฉันหันกลับไปโวยวายใส่เขาที่กำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างแล้วยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ฉันเกลียดรอยยิ้มนี่ที่สุด ฉันเกลียดท่าทางที่ทำเหมือนเหนือกว่าคนอื่น ฉันเกลียดเขา ฉันเกลียดรุ่นพี่ยูตะ ผู้หญิงตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงต้องเป็นอีมิณารินคนนี้ด้วยวะ
“หึ ก็เพราะซายะเห็นเธอแล้วไง ไม่ต้องห่วงแค่สามเดือน งานหมั้นจะเกิดขึ้นในอีกสามเดือนแต่ฉันจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นถอนหมั้นฉันก่อนสามเดือนให้ได้ ส่วนเธออยากได้เท่าไหร่..”
“ห้าหมื่น เดือนละห้าหมื่น” ฉันเอ่ยขึ้นทันทีที่เขาถามว่าฉันต้องการเท่าไหร่ อยู่ใกล้เขาแม่งโคตรอันตรายแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ความจริงฉันไม่มีสิทธิ์ต่อรองด้วยซ้ำถ้าเขาไม่ให้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
“โว้วว...ค่าตัวแพงฉิบ สามเดือน แสนห้า...ถ้าฉันจ่ายให้ได้ จะได้ของสมนาคุณเพิ่มไหมวะ จ่ายแพงขนาดนี้ หืม” เขาพูดจบก็ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าหาฉันพลางเอามือลูบคางตัวเองแล้วไล่มองตามร่างกายของฉันด้วยสายตาหื่นกระหายแบบคนโรคจิต นี่ฉันคิดถูกคิดผิดวะเนี่ย...ฉันถอยหลังไปจนชนกำแพงอย่างไม่ทันระวังก่อนเขาจะหยุดเท้าแล้วโน้มหน้าลงมาหาฉัน
“ห้ามแตะต้องฉัน” ฉันโพล่งออกไปด้วยความประหม่าก่อนที่หน้าเขาจะเข้ามาใกล้กว่านี้แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว
“หึ เสืออย่างฉันเลือกกินแต่เหยื่อเด็ดๆ เท่านั้น ไม่ต้องห่วง เธอไม่อยู่ในโหมดนั่นหรอกน่า”
“ก็ดี เพราะเหยื่ออย่างฉันก็รอเสือจริงๆ เท่านั้น ไม่ใช่หมาแบบนี้” พูดจบฉันก็ผลักเขาออกแล้วจ้องหน้าเขาอย่างท้าทาย รุ่นพี่ยูตะขบกรามพลางกำหมัดแน่นเขาคงโกรธน่าดูนี่ถ้าฉันเป็นผู้ชายนะโดนต่อยหน้าหงายแน่ ดี..ให้รู้ซะมั้งว่าการโดนดูถูกมันเป็นยังไง ไหนว่าเสือเรื่องผู้หญิงแค่นี้ก็จัดการไม่ได้ เสือเสออะไรกันหมาชัดๆ ฉันเดินออกมาจากห้องนั้นและเปิดประตูเข้าไปในห้องเดิมที่ยังมีพวกพี่ๆ เขาอยู่กันครบ
อื้อออ…
ฉันเดินเข้ามายังไม่ทันพ้นปากประตูรุ่นพี่ยูตะก็เดินมาขวางหน้าฉันแล้วรั้งท้ายทอยฉันเข้าไปยัดเยียดจูบมาให้ฉันท่ามกลางความตกใจของทุกคนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันมีสติเลยรีบเม้มปากเข้าหากันแน่นไม่ให้เขารุกล้ำเขามาได้แล้วรวบรวมแรงที่มีผลักเขาออกทันที
“ไอ้!!! ...”
“อย่าปากดีกับฉัน ไม่ใช่แค่ต่อหน้าพวกนี้หรอกนะกลางมหาลัยฉันก็จูบเธอได้จำไว้ มิณา” เขารีบพูดขึ้นมาซะก่อนที่ฉันจะหลุดคำด่าออกมา
“ไอ้…”
“เฮีย...ถ้าหลุดเรียกคำอื่นละก็..คำละพัน” แล้วเขาก็เอาเรื่องเงินขึ้นมาขู่ทำให้ฉันยอมหยุดทันที คำละพันเลยเหรอวะ...แพงไปเปล่าวะเนี่ย ให้ฉันเรียกว่า เฮีย งั้นเหรอ ฉันเลยลองเรียกเขาแบบลากเสียงยาวๆนั่นแหละที่ฉันอยากจะด่าเขา
“อะไรนะ เฮี้ยยยยย...”
“เห้ย...ยาวไป” เขารีบร้องท้วงขึ้นพลางทำตาขวางใส่ก่อนที่ฉันจะลากเสียงยาวกว่านี้แล้วมันจะกลายเป็นคำอื่น หึ
“มิณกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยบอกทุกคนในห้องพลางยกมือไหว้แล้วหันหลังเดินออกมาจากห้องทันที บางทีฉันควรไปสะเดาะเคราะห์ไหมวะ เจอแต่เรื่องเฮงซวย...มันไม่คุ้มเลยสักนิดกับเงินแค่แสนห้าแต่ถ้าเป็นเรื่องเรียนและอนาคตฉันอะไรก็ต้องยอมแลก....เฮ้ออออ! เสียทั้งจูบ เสียทั้งชีวิตอันแสนสงบสุข แต่ก็ต้องก้มหน้ารับชะตากรรมต่อไปนะคะ....
- Writer
