“ถ้าฉันชอบเฮียขึ้นมาจริงๆ เฮียจะชอบฉันกลับได้รึเปล่า”
เสียงแผ่วเบาหลุดออกจากปากฉันอย่างล่องลอย ถ้าเขาไม่หลับฉันคงไม่กล้าพูดแบบนั้นออกไปหรอก เหอะ..ตอนนี้ใจฉันเริ่มไม่ปกติแล้วดิ ผู้ชายคนนี้กะเทาะหินที่ฉันสร้างหลอมใจไว้จนแตกสลายไปจนหมดสิ้น
“อื้อออ”
ฉันรีบยกหนังสือขึ้นอ่านเมื่อร่างหนาบนตักขยับตัวพลางจับมือฉันไปวางไว้บนอกแกร่งและสอดประสานกันไว้แบบนั้น ฉันค่อยๆ ลดหนังสือลงมองเห็นคนบนตักยังหลับตาพริ้มอยู่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาไม่น่าจะได้ยินที่ฉันพูดใช่ไหม
…..
…..
“เฮีย ตื่นได้แล้ว” ฉันเขย่าตัวเฮียยูตะบนตักพร้อมเอ่ยเรียกเขาเบาๆ
“อื้อออ อีกแป๊บได้ป่ะ” เฮียยูตะพลิกตัวเข้าหาหน้าท้องฉันก่อนจะพูดขึ้นเสียงงัวเงียและงอแงสุดๆ เด็กได้อีกนะเนี่ย
“ไม่ได้ นี่มันเกือบชั่วโมงแล้วนะ ตะคริวจะกินขาฉันแล้วเนี่ย”
“เห่ย! ทำไมไม่ปลุกเฮียวะ ไหนดูดิ” ร่างหนาเบิกตากว้างพลางดีดตัวลุกขึ้นอย่างตกใจแล้วเอื้อ
