“อยากให้เป็นอย่างงั้นช้ะ ก็ดีดิ เฮ้อออ...สบายใจซะที เครียดอยู่ตั้งนาน”
เฮียยูตะตอบฉันพลางถอนหายใจออกอย่างโล่งอกแล้วเอามือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้างยืนพิงประตูอย่างสบายใจ ฉันคงทำให้เขาอึดอัดมากเลยซินะ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกจุกอกแปลกๆ นะ บ้าชะมัด...
“อืม เฮียสบายใจได้เลย” ฉันก็ตอบกลับไปแบบชิลๆ พอกัน ชิลมาชิลกลับ แฟร์ๆ ไม่โกง แล้วยกมือขึ้นปัดอากาศไปอีกทางเป็นเชิงให้คนตัวสูงถอยออกจากประตูแต่เฮียกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง จนฉันต้องส่งสายตาดุไปให้เขาแต่ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านเลย
“แน่ใจแล้วใช่ไหม ว่าจะต้องการจะให้มันจบแบบนี้” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นเรียบแต่แฝงไปด้วยความกดดัน แววตาสั่นไหวแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงนะ
“แน่ใจดิ” ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงหนักแน่นแต่ในใจกลับลังเลซะเหลือเกิน สรุปแล้วฉันต้องการแบบไหนกันแน่วะ ใจหนึ่งก็ไม่อยากเจ็บ อีกใจก็อยากเสี่ยง โอ๊ยยย...อยากจะบ้าตาย
สิ้นเสียงฉันร่
