“หายากฉิบหาย จ่ายค่าเสียเวลากูด้วยนะ”
“โว๊ะ...หาได้ด้วย เก่งใช่ได้นี่หว่า” แล้วเฮียก็หยิบกล่องเล็กบนตักขึ้นมาแบบตื่นเต้นสุดๆ จนฉันเริ่มอยากรู้แล้วเนี่ยว่ามันคืออะไร
“ตื่นเต้นเหี้ยไรขนาดนั้น ไม่เข้าใจ” เฮียดินเลิกคิ้วถามขึ้นอย่างสงสัย ความจริงก็ไม่ใช่แค่เฮียดินหรอกฉันก็สงสัย
“มันเรื่องของกู มึงไม่เข้าใจก็ถูกแล้วปะ” เฮียยูตะก็สวนกลับทันควันพลางยัดกล่องเล็กนั่นลงกระเป๋ากางเกงทันที ฉันเลยไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร
“จะว่าไป มิณก็น่าตาใช่ได้นะ มึงว่าปะ” จู่ๆ รุ่นพี่พลอยใสถามขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแล้วยังหันไปเอาคำตอบจากเฮียยูตะ รุ่นพี่เธอดูเป็นกันเองดีจัง ไม่เห็นเหมือนที่ใครๆ พูดกันเลย แล้วไปถามเฮียยูตะแบบนั้นคิดเหรอว่าเขาจะชมฉันสวย
“งั้นๆ” ว่าแล้วเชียว..เฮียยูตะต้องตอบแบบนั้น เหอะ..ก็แล้วแต่จะคิด สวยไม่สวยก็เรื่องของฉันป่ะ แล้วฉันจะน้อยใจทำไมวะเนี่ย เพ้อเจ้อชะมัด แล้วรุ่นพี่พลอยใสก็พูดต่อทันที
