ผมเดินตามหลังร่างบางขึ้นมายังชั้นสองของผับก่อนจะหยุดที่หน้าห้อง VIP มองคนตัวเล็กตรงหน้าเดินเข้าไปยังห้องทำงานของเธอ ก่อนหมุนลูกบิดผลักประตูเปิดและเดินตรงเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่ว่างพลางหยิบแก้วเปล่ามาใส่น้ำแข็งท่ามกลางความมึนงงของไอ้ดินและไอ้ธามที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
ผมกำลังใช้ความคิด อะไรที่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้วะ โคตรจะหงุดหงิด โคตรจะหัวร้อนแบบที่ควบคุมไม่อยู่ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกที่ผมไปเจอมิณาที่ห้างแต่ผมตามเธอออกไปตั้งแต่ที่มหาลัยแล้วและเห็นทุกการกระทำของเธอ ผมรู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุแต่ไอ้หน้าอ่อนนั่นมันไม่ได้คิดแบบนั้น มันฉวยโอกาสกอดยัยตัวเล็กของผมไม่ยอมปล่อยทำให้ความอดทนผมขาดผึ่งทันที
“เอ้า ไม่ต้องแดกล่ะ น้ำแข็งกู” เสียงไอ้ดินเอ่ยขึ้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์พลางก้มมองก้อนน้ำแข็งเกลื่อนกลาดบนโต๊ะหล่นลงมาจากแก้วที่ผมหยิบน้ำแข็งใส่เอาใส่เอาจนมันไม่มีที่จะใส่ เต็มตั้งแต่เมื่อไหร่ยังไม
