THE FLIRT ป่วนใจนายเจ้าชู้

THE FLIRT : 14

Thayukorn Talk

ผมเดินอ้อมมาขึ้นรถอีกฝั่งแล้วขับรถออกมาจากหอของคนตัวเล็กข้างๆ ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองแล้วหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ดีนะที่ตอนนี้เธอนั่งกอดอกหันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถด้านข้างเลยทำให้เธอไม่เห็นอาการที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ จูบเมื่อกี้มันทำให้ผมมีแรงขึ้นเยอะเลยแฮะ

มิณาหันมาทำหน้าตาเลิ่กลั่กใส่ผมทันทีที่รถเลี้ยวเข้าจอดหน้าคอนโดซึ่งเป็นที่ที่เราเจอกันครั้งแรกและถ้าเดาไม่ผิดเธอก็คงจะรู้ว่าผมพักอยู่ที่นี่ ผมปลดสายเบลท์ออกและกำลังจะเปิดประตูรถแต่มือเล็กคว้าแขนผมไว้ก่อนจะพูดขึ้นเสียงแข็ง

“เฮียพาฉันมาที่นี่ทำไม พาฉันกลับไปส่งเดี๋ยวนี้”

“ต่อไปมิณาต้องมาอยู่ที่นี่ กับเฮีย” ผมเลยหันกลับไปบอกเธอด้วยหน้าตาจริงจัง

“จะบ้าเหรอ จะให้ฉันมาอยู่กับผู้ชายบ้ากามแบบเฮียเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก เรื่องไรฉันจะต้องมาอยู่นี่” มิณาพูดขึ้นพลางหันกลับไปนั่งกอดอกพิงเบาะตามเดิม

“ฟังนะ ซายะกำลังส่งคนตามดูพวกเราอยู่ ถ้ามิณามาอยู่นี่มันก็จะสมจริงและปลอดภัย แล้วคอนโดเฮียก็มีสองห้องนอนเพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเราอยู่กันคนละห้อง เคไหม” ผมพยายามอธิบายให้เธอฟังแบบเข้าใจง่ายที่สุด หวังว่าเธอคงจะยอมแต่ไม่เลย เธอทำท่าปฏิเสธอย่างเดียว

“ไม่ ยังไงฉันก็ไม่ไว้ใจเฮีย”

“เฮ้อออ ขึ้นไปคุยข้างบนเหอะ เฮียปวดหัวจะตายแล้วเนี่ย นะ...เดี๋ยวค่อยว่ากัน” ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะพิษไข้ทำให้ผมไม่สามารถปราบพยศเธอได้ในตอนนี้ ไม่งั้นผมคงอุ้มเธอขึ้นไปบนคอนโดได้แล้วไม่มานั่งอธิบายแกล้มขอร้องอยู่แบบนี้หรอก

ผมเปิดประตูลงมาจากลงพลางสะบัดหัวนิดๆ ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่เปิดประตูลงมาจากลงด้วยหน้าที่บูดเบี้ยวอย่างไม่สบอารมณ์และปิดประเข้าไปอย่างแรง ก่อนจะหันมาตวาดผมตาขวาง

“ยิ้มไร! เดินนำไปดิ น่ารำคาญชะมัด”

เสียงเล็กนั่นทำเอาผมรีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน ผู้หญิงอะไรดุเป็นบ้า ยิ้มให้ผมสักนิดก็ยังไม่เคย ผมรีบตอบกลับคนตัวเล็กและเดินนำไปทันทีก่อนที่เธอจะโดดกัดคอผมซะก่อน

“คร๊าบบบ ไปแหละค้าบ ใครแอบเอาของหวานให้กินวะ”

ปึกกก/

“เดี๋ยวเหอะ!”

มิณาทุบเข้าที่ไหล่ผมจากด้านหลังจนผมสะดุ้งและหันหน้าไปมองเธอก่อนเธอจะชี้หน้าพลางพูดขู่ผมอย่างคาดโทษ ยัยตัวเล็กนี่น่ารักดีเหมือนกันเนอะทั้งที่ไม่เคยยิ้มให้ผมเลยแต่กลับทำให้ผมยิ้มได้ตลอดแปลกจริงๆ

Minarin Talk

“ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียพาไปเอาของ แต่วันนี้ขอนอนก่อน ปวดหัวฉิบ”

พอเปิดประตูเข้ามาในคอนโดเฮียยูตะก็เอ่ยบอกฉันพลางโยนคีย์การ์ดกับกุญแจรถลงบนโซฟาก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องๆ นึงเข้าไปทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ที่ถูกปูด้วยผ้าสีเทาอ่อนซึ่งเขาโปรดปรานเป็นที่สุดอย่างแรงโดยไร้ทิศทาง ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างถือวิสาสะ

“เฮียได้กินยาบ้างรึยัง” ฉันเอ่ยถามพลางช่วยเขยิบเขยื้อนร่างหนาให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายของเขาที่ยังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง

“กินแล้ว มิณาไปนอนเหอะ” เฮียยูตะพูดบอกฉันพลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมจนมิดหัว เหมือนกำลังหลบหน้าฉันอย่างงั้นแหละ เขาต้องมีอะไรปกปิดฉันอยู่อย่างแน่นอน

“กินตอนไหน ไข้สูงขนาดนี้ต้องกินอีก” ฉันดึงผ้าห่มออกพลางหรี่ตามองหน้าเขาอย่างจับผิด ก่อนเขาจะพลิกตัวหนีไปอีกทางแล้วบอกฉันด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด

“บอกกินแล้วก็กินแล้วดิ ออกไปได้แล้ว เฮียจะนอน”

ใช้แน่ๆ เป็นอย่างที่ฉันคิดแน่ๆ เพราะในประวัติบอกไว้ว่าเขาเกลียดโรงพยาบาลที่สุดแสดงว่าเขาต้องไม่ชอบการกินยาด้วย

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนเขาแล้วลื้อค้นหายาทั่วทุกซอกในมุมห้องจนเหนื่อยหอบ อะไรเนี่ย..ไม่มียาสักเม็ดอยู่ในห้องเขาได้ยังไงกัน บ้าไปแล้ว

ฉันหยิบคีย์การ์ดบนโซฟาแล้วเปิดประตูห้องออกไปทันที ฉันเห็นว่าหน้าคอนโดมีเซเว่นอยู่ ฉันตัดใจปล่อยเขาไว้แบบนี้ไม่ได้ไข้สูงขนาดนั้นได้ช๊อคตายก่อนแน่ พอซื้อยาเสร็จฉันก็รีบกลับขึ้นมาบนคอนโดแล้วไปหยิบน้ำมารินใส่แก้วก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเขาอีกครั้ง ฉันวางแก้วน้ำและถุงยาไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะนั่งลงบนที่นอนหนานุ่มแล้วเอื้อมมือไปแตะหน้าผากคนตัวสูงที่ตอนนี้เหมือนอาการจะหนักกว่าเดิมเพราะตัวเขาร้อนขึ้นกว่าเมื่อตอนหัวค่ำตั้งเยอะ

“เฮีย เฮียต้องกินยานะ ไม่งั้นฉันจะโทรบอกพี่หนูดากับเฮียดินให้มารับเฮียไปหาหมอจริงๆ ด้วย” ฉันปลุกคนตัวสูงที่ตอนนี้นอนเหงื่อแตกพลั่กเพราะพิษไข้และพยายามจะพยุงร่างเขาขึ้นมากินยา แต่เขากลับร้องท้วงขึ้นและป้ดมือฉันออกเป็นพัลวันก่อนจะพลิกตัวหนีฉันไปอีกทาง

“อื้อออ ไม่กิน...ไม่กิน มิณาอย่ามายุ่งกับเฮีย”

ฉันเอามือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่าย ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้วะเนี้ย อยากจะบ้าตาย โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแหละยังจะกินยายากอีก..เห็นเก่งไปซะทุกเรื่อง มาตายกะอีแค่ยาเม็ดนิดเดียวเนี่ยนะ หึ

“ลุกมากินเดี๋ยวนี้เลยนะ อื้บบบ” ฉันดึงแขนเขาให้ลุกขึ้นนั่งแล้วเอาตัวเองไปนั่งดันหลังเขาไว้ไม่ให้เขาล้มตัวลงนอนได้แต่กลายเป็นว่าเขาทิ้งน้ำหนักลงมาที่ตัวฉันจนต้องถอยหลังไปพิงหัวเตียงแล้วให้เขานอนพิงมาบนตัวฉั

“มิณาจ๋า~ เฮียไม่ชอบกินยามันขมและก็กลืนยากมาก อย่าบังคับเฮียเลยน้า~ เฮียปวดหัวอยากนอนแล้วคร๊าบบบ~” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นเสียงออดอ้อนจนฉันหลุดยิ้มออกมา สุดท้ายเขาก็ยอมรับจนได้ เด็กชะมัด ฉันเอื้อมมือไปหยิบยาในถุงมาแกะและก็หักครึ่งให้เขาก่อนจะพูดหลอกล่อเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่กินยา นอนสามวันก็ไม่หายหรอกนะ นี่ไงมิณหักให้มันเหลือครึ่งเดียว แค่นี้มันก็กลืนไม่ยากแล้ว”

แต่เขากลับส่ายหัวท่าเดียว ให้ตายเหอะ..ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ ไม้อ่อนไม่ได้ผลไม่แข็งเลยแล้วกัน

“งั้นมิณโทรไปเรียกรถพยาบาลเลยดีกว่า ให้หมอฉีดยาไปเลยจะได้ไม่ต้องกินยา ดีไหม”

“โอ๊ะ...โอ๊ะ ไม่นะๆ” เฮียรีบดีดตัวขึ้นนั่งยกมือปฏิเสธฉันหน้าตาตื่น สงสัยจะกลัวจริงแฮะ...ฉันได้แต่เก๊งหน้าไม่ให้หลุดขำออกมาก่อนจะเอื้อมไปจับมือหนาแล้วยัดยาใส่ให้ เฮียส่งค้อนอันเบ่อเริ่มมาให้ฉันก่อนจะพูดสั่งฉันด้วยเสียงเหวี่ยงสุดๆ

“เอาน้ำมาดิ”

ฉันหยิบน้ำยื่นให้เขาพลางกั้นยิ้มเอาไว้ หึ เขาหลับตาปี๋ก่อนจะยัดยาเข้าปากแล้วรีบดกน้ำตามทันทีจนหมดแก้ว

“อี๋ ขม ไปเอาน้ำมาอีกเลย ฮึ้ยยย..” เฮียยูตะยื่นแก้วเปล่าให้ฉันแล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางขนลุกเหมือนจะอาเจียน ฉันเลยหยิบแก้วแล้วรีบออกไปเอาน้ำให้เขาก่อนที่เขาจะอาเจียนมันออกมาซะก่อน

เขาดื่มน้ำตามไปอีกสามแก้วเต็มกว่าจะพอ จนฉันอดสงสัยไม่ได้ว่ามันขมขนาดนั้นเลยหรอวะ ฉันหยิบซองยาขึ้นมาดูยี่ห้อเผื่อคราวหน้าจะได้ไม่ซื้อมากิน เหอะ...เล่นซะขนลุกตามเลย ฮึ่ยยย เขายื่นแก้วให้ฉันแล้วล้มตัวลงนอนทันที ฉันวางแก้วเปล่าไว้บนโต๊ะก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มให้เขาและอดไม่ได้ที่จะจับตามหน้าเขาเพื่อเช็คอุณหภูมิในร่างกายและผลปรากฎว่ามันสูงมากทีเดียว

ฉันเลยเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเขาอย่างถือวิสาสะแล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาก่อนจะเดินไปเอากะละมังเล็กไปใส่น้ำเพื่อจะมาเช็ดตัวให้เขา ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องทำ...แต่เห็นแล้วมันรำคาญลูกตาชะมัด

“อื้ออ”

ทันทีที่ผ้าแตะลงบนแก้มร่างสูงก็ร้องท้วงขึ้นทันทีพลางขมวดคิ้วเข้าหากันและเหมือนจะหันหนีจากความเย็นนั่นแต่ฉันก็ฝืนเช็ดให้เขาจนเสร็จ จะว่าไปพอนอนอยู่แบบนี้เขาก็ดูไม่มีพิษมีภัยกับใครนะ แถมยังดูน่ารักไปอีกแบบ ใบหน้าแดงก่ำริมฝีปากซีดเซียวจากพิษไข้ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลงเลย ไม่มีใครปฏิเสธเรื่องนี้ได้หรอกรวมถึงฉันด้วย

…..

…..